Tuesday, July 20, 2010
Παιδί, ιντερνέτ και η Τζέσι
πριν λίγο καιρό στην Αμερικη δημιουργήθηκε ένα θέμα... ενα εντεκάχρονο κοριτσάκι, το οποίο προφανώς πειράχτηκε με τις κακίες που τις έγραφαν, άρχισε να λεει- προφανώς αυτα που της είπαν οι δικοί της-, οτι την ζηλέυουν γιατί ειναι όμορφη, έξυπνη και τέλεια.
Χαζομάρες και παιχνιδια ενός κοριτσίου όπως κάναμε όλες μπροστά στον καθρέφτη με τις Barbie μας κάποτε.
Μόνο που οι Barbie δεν σου απαντούν, ακόμα και όταν επαναλαμβάνεις φράσεις που άκουσες, όπως suck a dick.
To Θέμα άρχισε να ξεφεύγει όταν βρήκαν τα προσωπικά της στοιχεία, τηλέφωνο, διεύθυνση και τα λοιπά και ο μπαμπάς της εμφανίστηκε στο επόμενο κλιπάκι.
Εκεί φάνηκε η άγνοια και η βλακεία και γιατί το κοριτσάκι ένιωσε την ανάγκη να υπογραμμίσει το πόσο ανώτερη ήταν. Πες πες, όλο και κάποιον θα έπειθε, πιθανών και κυρίως τον εαυτό της.
Το απίθανο ήταν οτι οι γονείς, αντί να την αφήσουν να πάρει το μάθημά της ή να της σταματήσουν την πρόσβαση στο ίντερνετ, συμμέτειχαν στο "δράμα", προς τέρψη όλων των έφηβων πιτσιρικάδων που βρήκαν στην μικρή εύκολο θύμα.
Τι βλεπουμε εδώ;
Ενανα πατέρα που φοβάται για το παιδί του; 'Εναν πατέρα-όσο ανίδεος από τεχνολογία και να είναι-που προσπαθεί να προστατέψει; Οκ
Πού εχεις έλεγχο, πατέρα; Στυον έξω κόσμο ή στο παιδί σου; Τι μύνημα του περνας του παιδιού σου αυτή τη στιγμή;
Η εικόνα αυτή με ενόχλησε.
Φαντάστηκα το δικό μου παιδί να λέει βλακείες, να βρίσκουν το τηλέφωνό της και να την απειλούν ή να την κοροϊδευουν. Ενα παιδί θα κάνει λάθη, θα κάνει βλακείες, και ειναι αποδεδειγμένο οτι και μεγαλύτερα παιδιά από αυτό εδώ, έχουν κάνει χειρότερα. Φωτογρφήσεις με εσώρουχα, βιντεάκια, ό,τι τους έδωσε -στα μάτια τους- καποια αξία.
Το θέμα είναι πως αφήνεις την ελευθερία να κάνουν τα λάθη τους σε ελεγχόμενο περιβάλλον.
Να απαγορεψεις το ίντερνετ είναι ουτοπία.
Να αφήνεις όμως το παιδί να μπαίνει στο διαδύκτιο ενω ο ίδιος δεν έχεις ιδέα πώς λειτουργεί...
Το θέμα πήρε διαστάσεις, ανακατεύτηκε η αστυνομία μετά από απειλές που δέχτηκε η αστυνομία, γενικά έγινε της πόπης.
Και φυσικά γέμισε το διαδύκτιο παρωδίες και σχόλια.
Φράσεις όπως Ya dun goofed, consequences will never be the same και cyberpolice, Ι backtraced it...έκαναν τον γύρο του κόσμου και έδωσαν τροφή και έμπνευση να γίνουν πολλά πολλά...ΠΟΛΛΑ βιντεακια.
Tuesday, September 8, 2009
Βοήθεια! Είμαι έγκυος!
Όταν έμεινα έγκυος ανακάλυψα με δυσαρέσκεια ότι πολλά πράγματα δεν ίσχυαν όπως παλιά. Τα όρια ας πούμε. Δεν υπήρχαν πια. Ερχόταν ο κάθε άγνωστος και μου έπιανε την κοιλιά.
Που πας, κύριος, με το κουλό σου απλωμένο;
Ναι, οκ, προεξέχει, αλλά αυτό δεν είναι πρόσκληση, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Μετα από λίγο συνειδητοποίησα ότι όλοι, μα όλοι, μου έλεγαν τι να κάνω.
Από τον χασάπη ως την καθαρίστρια της πολυκατοικίας μου, όλοι ήταν εξπέρ.
Μου φαινόταν ανάρμοστη αυτή η προθυμία καθοδήγησης, σχεδόν τόσο όσο θα μου φαινόταν ανάρμοστή κάθε εισβολή σε μια προσωπική κατάσταση.
Μου φαινόταν περίεργο που με θεωρούσαν αυτομάτως χαμένη, και μου φαινόταν πιεστική όλη αυτή η προθυμία, εφόσον δεν ζήτησα καμία βοήθεια ή συμβουλή. Καλώς ή κακώς είχα φροντίσει να ξεκοκαλίσω βιβλιοθήκες ολόκληρες, στην απεγνωσμένη μου προσπάθεια να μάθω πώς θα είναι ο πόνος, να γνωρίσω την «απειλή» και να προετοιμαστώ κατάλληλα. Οι φόβοι μου δεν ήταν απ’ αυτούς που μπορούσε κάποιος άλλος να τους καταλαγιάσει…και ο καταιγισμός πληροφοριών συνεχιζόταν.
Θήλασε, μην θηλάσεις. Αν θηλάσεις θήλασε έξι μήνες, ένα χρόνο, μέχρι να βγάλει το δημοτικό. Βάλ’το σε πρόγραμμα, μην το βάλεις.
Χάσε γρήγορα τα κιλά, μην τα χάσεις.
Το παιδί να κοιμάται ανάσκελα, όχι, μπρούμυτα, όχι, στο πλάι…
Εκνευριζόμουν.
‘Ενιωθα ότι όλοι ήθελαν κομμάτι μου, ακόμα και το παιδί που κυοφορούσα.
Να θηλάσω όταν θα έχει δόντια;
Είμαστε σοβαροί; Μήπως να κόψω και τις φλέβες μου;
Κι εσύ, γιατί με ακουμπάς; Με ξέρεις;
‘Οσο για σένα, κα πεθερά, όχι, δεν θα βγάλουμε το παιδί Κλεόβουλο για να τιμήσουμε τον παππού σου.
Εγώ το κουβαλάω μέσα μου, εγώ νιώθω λες και μου έχουν δέσει μια βαλίτσα με πέτρες στην μέση, εγώ δεν μπορώ να πάω τουαλέτα, (ή πάω συνέχεια), εγώ δεν μπορώ να κουνηθώ από το βάρος, εγώ θα το ονομάσω όπως μου αρέσει και να πάτε όλοι να πνιγείτε. Κι εσύ, εσύ που θα γίνεις περήφανος πατέρας τι χασκογελάς; Γιατί πρέπει απ’ τους δυο μας εγώ να το υποστώ όλο αυτό; Η φύση με ρώτησε αν θέλω;
Μαμά μου θα πονέσω, δεν θέλω να γεννήσωωωω.
Χαμογελάτε;
Σας φαίνεται γνώριμο;
Εγώ πάντως, γελάω όταν τα θυμάμαι.
Τελικά, όχι μόνο γέννησα, αλλά γέννησα και χωρίς φάρμακα και παυσίπονα, στο σπίτι.
Ήταν μια φυσιολογικότατη εμπειρία, όπως φυσιολογικά ήταν και τα νεύρα προς κάθε κατεύθυνση. ‘Άλλαζε η ζωή μου, οι ορμόνες μου ήταν διάχυτες στην πίστα να χορεύουν ντίσκο και ενώ ήμουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος γιατί κυοφορούσα, μάθαινα να «σβήνω» σίγα σιγά και να παραχωρώ το ενδιαφέρον στο παιδί που θα ερχόταν. ‘Έμαθα να στρέφω προς εκείνο την προσοχή μου και εκπαιδευόμουν στο να γίνομαι μητέρα. Ο θηλασμός μετά, με βοήθησε πολύ να ακούω, να αφουγκράζομαι, να τα αφήνω όλα για να το ταΐσω, και μου έμαθε αυτό που σε μένα, δεν ήταν έμφυτο. (Και πληροφοριακά, τελικά το θήλασα ακόμα και όταν είχε δόντια και δεν με ενοχλούσε καθόλου, ίσα ίσα το χαιρόμουν.)
Δεν γεννιόμαστε όλες με την επιθυμία να κάνουμε μωρά, αλλά μόλις κάνουμε ένα ή δέκα, θυμόμαστε την εποχή με νοσταλγία. Γιατι μπορεί μεν να ήταν ο «θάνατος» του άλλου μας εαυτού, ήταν όμως κα η αναγέννηση του καινούργιου.
Και τώρα πιάνω εγώ τις κοιλιές των εγκύων. Ντροπή μου.
Αλλά είναι τόση η χαρά όταν βλέπεις μια γυναίκα να ετοιμάζεται να ζήσει αυτήν την εμπειρία που θες να συμμετάσχεις, να «χαιρετήσεις» κι εσύ το παιδί που θα έρθει και να του στείλεις αγάπη.
Θυμάμαι όμως πόσο με εκνεύριζε όταν φιλούσαν τα χέρια του παιδιού (γιατί τα έβαζε μετά στο στόμα του) και δεν το κάνω.
Κάποια πράγματα μου έμειναν.
‘Ισως, καμία φορά, αν με πιάσει η καρδιά μου, τους λέω να μην βάζουν τα πολύ μικρά μωρά τους σε μάρσιπο γιατί ακόμα δεν μπορεί η ουρά τους να στηρίξει το βάρος τους.
Κάνω την υπέρβαση και ας με κοιτάνε με αυτό το βλέμμα που ξέρω καλά.
Δεν μπορώ να αντισταθώ. Κι ας τις καταλαβαίνω.
Η εγκυμοσύνη είναι κάτι μαγικό, κάτι που δυστυχώς οι άντρες δεν θα βιώσουν και δεν περιγράφεται με λέξεις. Σαν να είμαστε το ίδιο είδος, μέχρι την ημέρα που κυοφορούμε.
Εκεί, πλέον διαφοροποιούμαστε ριζικά.
Τουλάχιστον εγώ, έτσι το βίωσα.
Είναι κάτι που μας δένει, που μας αλλάζει, που μας γκρεμίζει και μας ξαναχτίζει από την αρχή. Στραβά ή ίσια, δεν έχει και τόσο σημασία. Δεν είμαστε ποτέ πια οι ίδιες.
Προσωπικά, αποκόμισα 5-6 αλήθειες.
Ότι δεν υπάρχει ας πούμε λόγος να φοβόμαστε τον τοκετό.
Ειδικά αν δεν το έχουμε βιώσει, ο φόβος μας είναι, παράλογος.
Φοβόμαστε το άγνωστο και το τι λένε οι άλλες. (Μόνο που κάθε τοκετός διαφέρει.)
Φοβόμαστε το τι λένε οι γιατροί.
Είναι άντρες όμως ή γυναίκες;
Είναι επαγγελματίες χειρούργοι ή μαίες;
Έχει διαφορά ανάλογα από το πού προέρχονται οι πληροφορίες μας.
Αν λοιπόν φοβάστε, θυμηθείτε, δεν υπάρχει λόγος, το σώμα σας φτιάχτηκε γι’ αυτό.
Μην αφήνετε έναν γιατρό να σας τρομοκρατήσει όπως δεν θα αφήνατε έναν χειρούργο στο κάθισμα του συνοδηγού να σας λέει τι θα πάθετε αν…
Ναι στην πληροφόρηση, όχι στην τρομολαγνεία.
Ναι στις αποφάσεις, με πολύτιμη βοήθεια τις συμβουλές των ειδικών, όχι στην απόλυτη παράδοση του εαυτού μας σε κάποιον άλλον, όποιος και να είναι αυτός. Ο σωστός μαιευτήρας κατά την γνώμη μου, είναι αυτός που πρώτα απ’ όλα, σέβεται την ζωή, βοηθά και συμβουλεύει, δεν απαιτεί υποταγή.
Ναι στην επιλογή συμμάχων στο ταξίδι που θα κάνετε, όχι στην πλήρη απώλεια ελέγχου.
Αναλάβετε την ευθύνη του παιδιού που έρχεται, από τώρα. Με πρώτη σας ευθύνη, ποιον θα έχετε στο πλευρό σας να παλέψει για σας όταν θα έρθει η ώρα, και που θα πράξει σύμφωνα με το δικό σας συμφέρον και του παιδιού, όχι με βάση το χρονοδιάγραμμά του και την τσέπη του.
Διαβάστε ό,τι υπάρχει, αποδεχτείτε τις αλλαγές, τα νεύρα, τον φόβο, τον ενθουσιασμό.
Γνωριστείτε με την μαία σας. Καλά.
Αυτή θα σας προστατέψει από τους κανονισμούς των μαιευτηρίων που φτιάχτηκαν για την διευκόλυνση του ιατρικού προσωπικού και δεν είναι καθόλου mother- baby friendly.
Ψάξτε για τον κατάλληλο γιατρό. Κάντε κρίσιμες ερωτήσεις.
Ποιο το ποσοστό των καισαρικών του; Προσπαθεί να τις αποφύγει;
Προσέξτε κάποια κρίσιμα σημεία, όπως το πόσο συχνά θέλει να κάνετε υπέρηχο (όσο λιγότερα τόσο καλύτερα).
Πόσο αφήνει την έγκυο να το «παλέψει» πριν αποφασίσει να την πάει για καισαρική.
(ειδικά για πρώτο τοκετό, θέλει ώρα)
Η γνώμη μου είναι καλύτερα να μην σας βάλουν ορό (σε πολλά νοσοκομεία προσθέτουν ορμόνη που επισπεύδει τον τοκετό και μπορεί να δημιουργήσει επιπλοκές αν το μωρό αφοδεύσει μηκώνιο), αλλά να σας βάλουν μια πεταλούδα (αν πρέπει ντε και καλά να υπάρχει φλέβα έτοιμη).
Ενημερωθείτε με την κλινική ποια είναι η τακτική τους στο θέμα θηλασμού, αν θα το φέρνουν κάθε δύο ώρες (ακόμα και την νύχτα).
Αν μπορείτε να πάρετε εξιτήριο αμέσως.
Αν κατά τη διάρκεια του τοκετού θα σας καθηλώσουν σε υπέρηχο ή θα σας επιτρέψουν να περπατάτε, κάτι που θα σας ανακουφίσει, βοηθήσει.
Ψάξτε αν μπορείτε κλινική με πισίνα, μειώνει αφάνταστα τους πόνους.
Ενημερωθείτε, υπάρχουν πια και κέντρα τοκετού, όπως αυτό πάνω από την κλινική Νίκη, τα οποία δημιουργούν χαλαρωτικό περιβάλλον, χωρίς βιασύνες, χωρίς μηχανήματα (τα οποία βρίσκονται στον κάτω όροφο σε περίπτωση ανάγκης).
Ψάξτε για το τι απαγορεύει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (πχ να «σπρώχνουν» διαφημιστικά υποκατάστατα γάλακτος στις νέες μητέρες που μπαίνουν στον πειρασμό να «παίξουν» με τα μπιμπερό) και δείτε πόσες κλινικές τα τηρούν.
Αναλάβετε σιγά σιγά τον νέο ρόλο σας ως προστάτης και διευκολύνετε την αρμονική διέλευση του παιδιού στο κόσμο. Φροντίστε να υπάρχει αρμονία και η απαραίτητη ηρεμία, διαλέγοντας ανθρώπους που θα σας την παρέχουν και θα σας προστατέψουν από περιττές παρεμβάσεις.
Όταν η έγκυος είναι ήρεμη κατά τον τοκετό, γίνεται έκρηξη ορμονών που εξασφαλίζουν την ομαλή κατάληξη.
Αυτό να θυμάστε πριν την μέρα αυτή και προετοιμάστε κατάλληλα το έδαφος.
Τα μωρά δεν χρειάζεται να κλαίνε, υποστηρίζει ο Leboyer, είναι κλάμα απελπισίας και τρόμου. Και μπόρεσα να το διαπιστώσω. Το παιδί αν γεννηθεί «χωρίς βία», βγάζει μόνο μια κραυγή. Δεν κλαίει σπαρακτικά, δεν προσπαθεί να πιάσει με τα χεράκια του κάτι να το σώσει, δεν αποκοιμιέται αποκαμωμένο, πεπεισμένο κάπου βαθιά στην ψυχή του ότι η ζωή είναι σκληρή, όπως η επιφάνεια που το ακούμπησαν, όπως η πετσέτα που το έγδαρε και το σωληνάκι που του έβαλαν βίαια στην μύτη. Δε καταγράφονται αυτές οι πρώτες εμπειρίες ως τραυματικές αναμνήσεις στα κύτταρά του.
Το παιδί που γεννιέται υπό φυσιολογικές συνθήκες, με ανθρώπους ήρεμους, που το σέβονται, βρίσκει αμέσως τον χτύπο της καρδιάς που το συντρόφευε 9 μήνες, και δεν τον αποχωρίζεται ούτε για ένα λεπτό μετά τον τοκετό. Μπορεί να μην κολυμπάει πια στην ζέστη και στο μισοσκόταδο, και να νιώθει την βαρύτητα του σώματος του, να το τυφλώνει το λαμπρό φως και να τον τρομάζουν οι δυνατοί θόρυβοι, μπορεί να έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα που ήξερε, αλλά ο χτύπος είναι εκεί να του θυμίζει ότι κάτι δεν άλλαξε. Ότι οι αλλαγές που βιώνει, είναι κατά κάποιο τρόπο, φυσιολογικές, αφού ο Χτύπος, είναι εδώ. Και αυτό κάνει την διαφορά. Τελικά, ίσως η αλλαγή είναι κάτι καλό, περιπέτεια. Και το παιδί μεγαλώνει πιο «ανοιχτό»στις νέες εμπειρίες, αφού νιώθει το απαλό χάδι, την γλυκιά ανάσα της μαμάς του δίπλα του και νιώθει ασφάλεια.
Μην αγχωθείτε με την πληθώρα συμβουλών, πληροφοριών.
Απομονωθείτε, μιλήστε του παιδιού. Ζητείστε του την βοήθεια του και εγγυηθείτε του ότι θα κάνετε ότι μπορείτε. Εγώ μόλις το έκανα ( με πολύ καχυποψία, είναι αλήθεια) ηρέμησα και πήρα τις αποφάσεις μου. Το ένστικτο μας εκείνες τις μέρες είναι πολύ ανεπτυγμένο.
Λένε ότι ψυχή του παιδιού μας μέχρι και τον 3ο μήνα, μπαινοβγαίνει στο σώμα μας, μέχρι να συνηθίσει την σάρκινη φυλακή του, την βαρύτητα και να αρχίσει να ξεχνάει από πού ερχόταν.
Όμως είναι πάντα μαζί μας, «δεμένο» με το σώμα μας, και προσπαθεί να μας μεταδώσει σε όνειρο τι όνομα θέλει, πώς θέλει να γεννηθεί, προσπαθεί να μας γνωρίσει καλύτερα.
Λένε.
Και μου αρέσει.
Wednesday, August 12, 2009
Η μουσική στην ανάπτυξη του.
H μουσική στην ανάπτυξη του.
Γνωρίζουμε όλοι λίγο πολύ το πόσο θετική είναι η κλασική μουσική στα μωρά-ειδικά ο Μόζαρτ.
Ξέρουμε όμως γιατί; Πώς επιδρά στην ανάπτυξη του εγκεφάλου η δυνατή μουσική στους εφήβους και γιατί είναι αναγκαία;
Με το άρθρο αυτό, αποκαλύπτουμε ένα μικρό μέρος της στενής σχέσης της μουσικής και του ανθρωπίνου εγκεφάλου.
Το φαινόμενο Μόζαρτ.
Η μουσική και τα τραγούδια είναι τροφή. Είναι γνωστή πια η θεωρία του Αλφρέντ Τοματίς όσον αφορά την επιρροή της μουσικής του Μόζαρτ στην ανάπτυξη του εγκέφαλου των εμβρύων και των μωρών. Βοηθά και τα μικρά παιδιά αφού διεγείρει τον εγκέφαλο να μελετήσει, να δημιουργήσει, να κοιμηθεί…
Τα νεογέννητα δεν ακούν την μουσική όπως εμείς, τα αυτιά τους έχουν ακόμα υγρό. Χρειάζονται ησυχία και διέγερση, όπως χρειάζονται φαγητό, άλλαγμα…
Το καλύτερο είναι, την ώρα του φαγητού να είναι κλειστές οι ηλεκτρονικές συσκευές όπως το ράδιο και η τηλεόραση, τα κινητά και στο βάθος να παίζει λίγο Μόζαρτ.
http://en.wikipedia.org/wiki/Mozart_effect
Η μουσική επιδρά θετικά και στο μυϊκό μας σύστημα. Το υγρό στα αυτιά μας μάς βοηθά στην ισορροπία μας. Η μουσική επιδρά μέσω αυτού και μειώνει την ένταση στους μύες μας. Σε πολλές σκανδιναβικές χώρες πολλοί φυσιοθεραπευτές ξεκινούν τις συνεδρίες τους με μουσική και στην Ευρώπη όλο και πιο πολλοί γιατροί συνιστούν μια συμπληρωματική μουσικοθεραπεία στους ασθενείς τους.
Μαθαίνει μουσική/ Ακούει μουσική.
H μουσική είναι ένα πολύτιμο εργαλείο που μπορούμε να χαρίσουμε στα παιδιά μας, το οποίο θα τους χρησιμεύσει σε όλη την διάρκεια της ζωής τους.
Ακούγοντας και παίζοντας μουσική, αναπτύσσονται τα εξής:
Συγκέντρωση.
Η μάθηση ενός μουσικού οργάνου, το βοηθάει να αναπτύξει την αυτοσυγκέντρωσή του αφού πρέπει να συγκεντρωθεί σε κάτι για χρονικό περιθώριο.
Χαλάρωση
Η μουσικοθεραπεία χρησιμοποιείται όλο και πιο πολύ ως «συμπληρωματική» σε περιπτώσεις άγχους. Μερικά είδη μουσικής χαλαρώνουν και κατεβάζουν τον καρδιακό παλμό και την πίεση.
Συντονισμός χεριού-ματιού.
Αναπτύσσουν σημαντικές λεπτές κινητικές δεξιότητες όπως όταν αθλούνται.
Υπομονή και επιμονή.
Για να μάθεις ένα μουσικό όργανο, απαιτείται η υπομονή. Αυτό το «εργαλείο» θα τους φανεί χρήσιμο στην μετέπειτα ζωή τους.
Αυτοπεποίθηση
Το να μαθαίνεις και να παίζεις ένα όργανο, η ενθάρρυνση του δασκάλου, η περηφάνια του γονιού, δημιουργούν αυτοπεποίθηση στο παιδί. Εξασκεί την
δυνατότητα έκφρασης και επικοινωνίας.
Μελέτες έδειξαν άμεση σχέση της μουσικής με θετικά αποτελέσματα με τα παρακάτω: Διάβασμα κειμένου και κατανόηση, ορθογραφία, μαθηματικά και κύριες νοητικές ικανότητες.(ομιλία, αντίληψη του χώρου κλπ)
Η σχολική ζωή.
Αρκετές μελέτες του American Association for the Advancement of Science, που βρίσκεται στο Brown University, ανέλυσαν την επίδραση της μουσικής στην μάθηση των νέων παιδιών. Τα αποτελέσματα ήταν ότι η μουσική επιδρά θετικά στο συναισθηματικό, κινητικό, νοητικό τομέα, διευκολύνει το διάβασμα και την κατανόηση των μαθηματικών και επιδρά θετικά σε μικρούς και μεγάλους. Μια άλλη μελέτη των University of Wisconsin και University of California δείχνουν ότι όταν τρίχρονα παιδιά κάνουν μαθήματα πιάνου για ένα εξάμηνο, ακόμα και πολύ αργότερα μετα τα μαθήματα μουσικής, έχουν αποτελέσματα 34% περισσότερο στα IQ tests από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους τα οποία έκαναν μαθήματα υπολογιστών.( Η μελέτη έγινε σε 789 παιδιά διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων)
Η υγεία
Η επίδραση της μουσικής στον εγκέφαλο και στο σώμα μελετάται συνέχεια και τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Η μουσική βοηθάει στην επούλωση μετά από εγχειρήσεις και λιγοστεύει τον πόνο.
Η μουσική βοηθά τα παιδιά με σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής. Βοηθά στο «ξεμπλοκάρισμα» συναισθηματικών προβλημάτων, και δίνει στα εσωστρεφή παιδιά μια νέα γλώσσα για να εκφραστούν.
Η μουσική διεγείρει το μυαλό, τα συναισθήματα και το σώμα ταυτόχρονα.
69 παιδιά με αυτισμό, σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και επιληψία αφού εκτέθηκαν σε μουσική, έδειξαν σημαντικα μεγάλη πρόοδο κοινωνικά αλλά και στην αυτόσυγκέντρωσή τους.
Οι κρίσεις επιληψίας εξαφανίστηκαν εντελώς στο 79% των ασθενών.
Το 1957, Dr. Alfred Tomatis, ένας ειδικός Γάλλος «ωρυλά» άρχισε να πειραματίζεται με την μουσική και μικρούς ασθενείς που είχαν προβλήματα. Το 1965 εφηύρε το Ηλεκτρονικό αυτί που αφαιρούσε τις χαμηλές συχνότητες της μουσικής και έστελνε μηνύματα υψηλών συχνοτήτων μέσω του δεξιού αυτιού στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Μέχρι το 1980 υυπήρχαν 200 κέντρα ανά τον κόσμο (Υπάρχουν και στην Ελλάδα
http://www.soundtherapythess.gr/
http://www.thesoundtherapy.gr/html/body_knowledge_gr.html ). τα οποία δουλεύουν με αυτιστικά παιδιά, άτομα με δυσλεξία, άτομα με κρανιακά τραύματα…
Όλα τα είδη μουσικής είναι θεμιτά αρκεί να μην είναι πολύ δυνατά. Το αυτί είναι πολύ ευαίσθητο στους ήχους. (Αν πχ ακούγεται το ψυγείο στο δωμάτιο του παιδιού, μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στον κύκλο του ύπνου του. )
Τα είδη της μουσικής.
Από μελέτες, βγήκαν τα εξής συμπεράσματα.
Τα νανουρίσματα βοηθούν να αναπτυχθεί ο εγκέφαλος πιο γρήγορα όταν το έμβρυο είναι στην μήτρα.
Η Τζαζ και η μουσική New Age μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς με Alzheimer, να έχουν διαύγεια πνεύματος για μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια.
Η Μπαρόκ μουσική (Μπαχ, Βιβάλντι) βοηθάει στα αρθριτικά. Οι ασθενείς είχαν ευχέρεια κινήσεων κατά την έκθεσή τους στην μουσική και για αρκετή χρονική περίοδο μετά.
Η ροκ μουσική αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς ενώ η ορχηστρική New Age, τους κατεβάζει.
Οι φωνές μας βοηθούν στην επούλωση. Μελέτες έδειξαν ότι ασθενείς που τραγουδούσαν η μουρμούριζαν ένα σκοπό, χρειάστηκαν πολύ λιγότερα αναλγητικά φάρμακα μετά από εγχειρήσεις. Το μουρμουρητό βοηθά και στις ημικρανίες είτε προληπτικά, είτε για αποφυγή λήψης πολλών φαρμάκων.
Η αμυγδαλή
Η αμυγδαλή είναι ένα σημείο στον εγκέφαλό μας που επεξεργάζεται τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα μας Η αμυγδαλή στέλνει «μηνύματα» στον υποθάλαμο για ενεργοποίηση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, ελέγχει τα ρεφλέξ μας, τους μύες τους προσώπου μας. Είναι υπεύθυνη για την παραγωγή ορμονών όπως την ντοπαμίνη και την επινεφρίνη. Είναι υπεύθυνη και για την οσμή και την αντίληψη φερομόνων.
Μελέτες έδειξαν ότι σε περιπτώσεις αυτισμού, σχιζοφρένειας, αντικοινωνικότητας, διπολισμού, υπερκινητικότητας και άλλων ψυχιατρικών προβλημάτων, οι ασθενείς είχαν είτε μικρότερη αμυγδαλή, είτε μεγαλύτερη, είτε υπερδραστηριότητα του αριστερού/ δεξιού μέρους της αμυγδαλής. Επίσης, άλλες μελέτες έδειξαν ότι φωτογραφίες τρομαγμένων προσώπων ή άλλης φυλής διεγείρουν την αμυγδαλή.
Είχα διαβάσει κάποτε, ότι οι ρυθμικοί δυνατοί θόρυβοι διεγείρουν την αμυγδαλή και την βοηθούν να αναπτυχθεί στην εφηβεία, μειώνοντας έτσι σιγά σιγά τον παρορμητισμό στο άτομο, εδραιώνοντας την αίσθηση αυτοπροστασίας και των κινδύνων.
Ίσως γι΄αυτό στην εφηβεία η δυνατή μουσική είναι ευχάριστη (και απαραίτητη ίσως),ενώ σε μεγαλύτερες ηλικίες, είναι απλά ενοχλητική.
Μελέτες έδειξαν ότι η αμυγδαλή αντιδρά διαφορετικά σε μουσική συγχρονισμένη, με συγχορδίες κλπ… και διαφορετικά σε «άτακτη μουσική» χωρίς ρυθμό, και ελαφρώς δυσάρεστη.
Η Nathalie Gosselin έκανε ένα πείραμα.
Έδωσε 56 δείγματα μουσικής που εκφράζουν τα τέσσερα βασικά συναισθήματα (ευτυχία, φόβος, λύπη και ηρεμία) σε δυο γκρουπ ανθρώπων. Τα δείγματα παίχτηκαν σε 16 πρώην επιληπτικούς ασθενείς που είχαν κάνει εγχείρηση. Μερικοί είχαν το δεξί μέρος της αμυγδαλής ανέπαφο, άλλοι το αριστερό, άλλοι την είχαν αφαιρέσει τελείως.
Το άλλο γκρουπ ήταν μια ομάδα ανθρώπων χωρίς προβλήματα, και άκουσαν τα ίδια δείγματα.
Το παρακάτω δείχνει τα αποτελέσματα των δειγμάτων ευτυχίας και φόβου
Για την «χαρούμενη μουσική» τα αποτελέσματα των φυσιολογικών και των ανθρώπων χωρίς αμυγδαλή, είναι ίδια. Στην περίπτωση της «τρομακτικής μουσικής» όμως, τα αποτελέσματα αλλάζουν.
Η Gosselin και η ομάδα της πιστεύουν ότι η αμυγδαλή παίζει σημαντικό ρόλο στην αναγνώριση τρομακτικής μουσικής, δηλαδή ενός ήχου που μιμείται τους ήχους που κάνουν οι άνθρωποι για να ειδοποιήσουν τον επικείμενο κίνδυνο.
Η βιομηχανία του σινεμά δεν θα ήταν η ίδια χωρίς τις μουσικές επενδύσεις. Οι δισκογραφίες είναι επιχειρήσεις με πολλά δις, ακριβώς γιατί στον πυρήνα τους, το καθαρό προϊόν-θεωρητικά- είναι η συγκίνηση και η εμπειρία συναισθημάτων. Αν και σε έναν κόσμο που τείνει να μην θέλει «να νιώσει» πλέον, το προϊόν αυτό αλλάζει, γίνεται πιο οπτικό, λιγότερο συναισθηματικό. Σημεία των καιρών ή αποτέλεσμα έρευνα αγοράς στους πιο «αναίσθητους» εφήβους;
Οι έφηβοι χρησιμοποιούν διαφορετικό μέρος του εγκεφάλου απ’ότι οι ενήλικες. (Sarah-Jayne Blakemore of the University College of London). Χρησιμοποιούν το πίσω μέρος του εγκεφάλου, εκεί που είναι τα ένστικτα και οι αντιδράσεις. (Ναι, εκεί που βρίσκεται η αμυγδαλή). Οι ενήλικες χρησιμοποιούν τον μετωπικό φλοιό του εγκεφάλου, το οποίο είναι υπεύθυνο για την λογική, τον σχεδιασμό, την συμπόνια και τις ενοχές.
Υπάρχει πλέον δηλαδή και επιστημονική, λογική εξήγηση στο γιατί οι έφηβοι επαναστατούν, είναι συναισθηματικοί και οξύθυμοι.
Μια θεωρία λέει ότι όταν «αποθηκεύονται» αναμνήσεις με βία από την τηλεόραση και τα λόγια που ντύνουν την μουσική, ο εγκέφαλος του εφήβου αντιλαμβάνεται τις εικόνες που φαντάζεται ή βλέπει ως πραγματικότητα.
Είτε αυτό είναι ραπ μουσική όπου όλες οι γυναίκες είναι για «χαστούκια», είτε λαϊκά άσματα με την γυναίκα να σέρνεται για έναν άντρα που δεν την θέλει.
Πού είναι η αλήθεια;
Ποια θεωρία θα αποδειχθεί ή θα καταρριφθεί στο μέλλον και τι θα ανακαλύψουμε ακόμα;
Για καλό και για κακό, αγοράστε λίγα CD του Μόζαρτ, και μυήστε τα παιδιά σας από μικρά να ακούν μουσική με ανώδυνους ή θετικούς στίχους, χορέψτε μαζί τους, μάθετε τους να κινούνται, βοηθήστε τα να μάθουν κάποιο όργανο (η κιθάρα θα φέρει ροκ / μπλουζ επιρροές, το πιάνο πιο τζαζ και φάνκι) ώστε να εκφράζονται, και όταν φτάσουν στην εφηβεία…αγοράστε ωτασπίδες.
Thursday, March 5, 2009
First Born
"'Οταν γέννησα, δεν ένιωθα τίποτα απ'αυτά που έπρεπε να νιώθω. Χαρά, ροζ συννεφάκια, πληρότητα. 'Ενιωθα ανήμπορη, ανίδεη, παγιδευμένη, ανόητη και άγαρμπη.Αναρωτιόμουν αν ήμουν καλη μητερα, και μετα ήμουν σίγουρη οτι δεν ήμουν. H πεθερά και η μητέρα μου βοηθούσαν αλλα πάντα με έναν τρόπο που με έκανε να νιώθω οτι ήμουν διπλά άχρηστη.
Μπορεί έγω να το έπαιρνα έτσι, όμως έτσι ένιωθα. Ο καθενας το μακρύ και το κοντο του. Θηλάζω; Δεν κάνει. Δεν θηλάζω; Δεν κάνει.
Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα να μου έχει κλαπει ο χρόνος μου, η προσωπικότητά μου, η ζωή μου, και σαφέστατα, η ζωή σου θυσιάζεται πλέον στον βωμό της νέας ζωής, αλλα η μετάβαση θα γινόταν πιο ευκολα αν δεν σου υπενθύμιζε ο καθενας οτι εφόσον δεν το κάνεις με χαρα, είσαι κακός άνθρωπος και κακή μάνα."
Ιωάννα 32 Λογίστρια
Πριν γεννήσω όλοι με προσεχαν και με το που γέννησα όλα ήταν για το μωρό. Κουραζόμουν και πάλευα και διεκδίκησα τουλάχιστον το στήθος μου. Θα έδινα για το υπόλοιπο της ζωής μου, να θηλάσω και όταν θα μπουσουλαγε και θα είχε δόντια; Πόσο πια να θυσιαστώ;
'Εβλεπα τον άντρα μου ο οποιος στα ματια μου έδειχνε τουρίστας στη διαδικασία. Πόσο να εμπλακει; Σωματικά καποια πράγματα ειναι αδύνατα.
Η περίοδος μου ήρθε αμέσως, και πονούσα από τα ράματα.
Ποια ωραία οικογένεια;
Νύσταζα και ένιωθα χοντρή, άσχημη. Ο άντρας μου έβγαινε έξω, μιλούσε με κόσμο κι εγω ήμουν...πού αλήθεια;
Κατερίνα 36 Χορογράφος
"Πριν γεννήσω είχα έναν φόβο. Μην τυχον και το μητρικό φίλτρο ειναι μύθος. Μην και δεν αγαπάω το παιδι. Σκεφτόμουν ότι αν μια μανα δεν αγαπάει το παιδί της, δεν θα το παραδεχόταν ποτέ. 'Αρα, ποιος μου λέει ότι θα ένιωθα όλα αυτά που περιγράφουν στις ταινίες, τα ροζ, τα συννεφάκια και όλα αυτά που έψαχνα μέσα μου απεγνωσμένα αλλά δεν έβρισκα;
Η ερωτησή μου σοκαρε αρκετούς όταν ήμουν με την κοιλιά στο στόμα. Κυρίως άντρες. Η εικόνα της θεοποιημένης μάνας έχει κάνει τρομερή ζημια αλλα δεν θα επεκταθώ σ'αυτό τώρα.
Το γεγονός όμως οτι εκφραζα με λόγια κάτι που με βασανιζε, με βοηθούσε και να το αντιμετωπίσω καλύτερα. Σε μερικές μητέρες η α΄γαπη έρχεται αυτόματα, πριν καν γεννηθεί το παιδι, σε άλλες παίρνει πιο πολύ χρόνο. Ακριβώς όπως και μερικά μωρά γεννιούνται έτοιμα να θηλάσουν, και άλλα θελουν τρόπο και τεχνική. Και αυτό ειναι που δεν βγαίνει αρκετά προς τα εξω, οτι δεν υπάρχει "φόρμουλα. Δεν υπάρχει πρέπει."
Λίλι 38
"Είχα πάει να δω μια φίλη που γέννησε στο νοσοκομείο, και η διπλανή κοπέλα αρνίοταν να πιασει και να θηλάσει το μωρό της. Ο άντρας της μαζεμένος την παρακαλούσε και κείνη κλάμμενη αρνιόταν. Το μωρό ούρλιαζε και το προσωπό του ήταν παραμορφωμενο από την απελπισία. Εκεινη πεισματικά ειχε μείνει να το κοιτάει και να αρνειται να το πιάσει. Η νοσοκόμα μπήκε μεσα και την ξέχεσε, ειπε οτι το παιδί ειχε πάθει τρόμο. Λογικό μετά απο την τρομερή διαδικασία της γέννας να νιώθεις το απόλυτο κενό και κρύο. Ο καθένας θα πανικοβαλόταν.
Λυπόμουν το μωρό και ήθελα να την χαστουκίσω.
Πονούσε λέει από τα ράμματα της καισαρικής και παραπονιόταν σαν παιδακι.
Δεν ξέρω αν ειχε επιλόγχια κατάθλιψη, ή αν απλά ήταν μια κακομαθημένη που ξαφνικά άρμεγε τις τελευταίες σταγόνες προσοχής που μπορούσε, πανικόβλητη στην ιδέα οτι τώρα εκείνη θα πέρναγε σε δεύτερη μοιρα, αλλα το κλάμμα εκεινου του μωρού δεν θα το ξεχάσω ποτέ."
Νικη, 40 Δημοσιογράφος
Όταν γεννήθηκε το παιδί, ήμουν ήδη έτοιμη για αλλαγές, ήξερα οτι εγώ "πέθαινα" η ζωή μου όπως την ήξερα (σακίδιο και πεντοχίλιαρο στην τσεπη και βουρ όπου με βγαλει), δεν θα υπήρχε ξανά. Δεν περίμενα ειδυλλιακες καταστάσεις, περίμενα αυτά που βρήκα. Ξενύχτι, πόνο, πιθανή βαρεμαρα, νεύρα...
Θήλαζα το παιδι (μελέτες λένε οτι βοηθάει πολύ την μητέρα στο να αναπτύξει υπομονή και να δεθεί με το παιδί), το άλλαζα και σαν αυτόματος πιλότος έκανα αυτά που έπρεπε να κάνω, γνωρίζοντας λίγο πιο πολύ καθε μέρα το ανθρωπάκι που είχε έρθει να φέρει τα πάνω κάτω.
Και δεθηκαμε, και αγαπηθηκαμε. Σιγά σιγά.
Το να περιμένεις όλα να ειναι τέλεια ειναι μια χολυγουντιανή βερσιόν που καταδυναστευει και πλανά αμέτρητες γυναικες ακριβώς όπως και οι χολυγουντιανοί έρωτες.
Η αλήθεια ειναι οτι ειναι μεγάλη αλλαγη που απαιτει -κοινωνικά κυρίως- τον θάνατο του Εγω, και πολλές γυναικες, είτε γιατι έχουν μεγαλώσει ετσι, είτε γιατί δεν το σκέφτηκαν έτσι εξ αρχής, βρίσκονται στο "περιθώριο", με χιλιάδες μάτια να περιμένουν απ'αυτές να ειναι παραδειγματικές μητέρες, ευτυχισμένες που δεν έχουν πια προσωπική ελευθερία, που το σώμα τους δεν τους ανήκει,που τα ονειρά τους αναβάλονται επ'αόριστο, που ειναι πλέον ένα "εργαλειο", με κριτές και συμβουλάτορες να τους λένε οτι θα 'πρεπε να ειναι ευτυχισμένες γι αυτό, και να ακυρώνουν και τα ίδια τους τα αισθήματα.
Βαρύ φορτίο.
Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν ειμαι ενδοκρινολόγος, τα συμπερασματά μου ειναι πιθανόν λάθος, ή σωστα. Όμως βασει αρκετών μαρτυριών καινούργιων μητέρων που ειχα την τύχη να γνωρίζω, είδα οτι σχεδόν όλες είχαν πρόβλημα με τον άντρα τους σε καποιο επίπεδο (δεν τις καταλάβαινε, δεν βοήθαγε...ή πολύ απλά δεν ειχαν κοινές εμπειρίες κατι που δημιουργούσε απόσταση) και πολλές ένιωσαν πολλες φορές ότι δεν άντεχαν άλλο. Και με το μωρό.
Και το να το πούνε κάπου που δεν τις κατέκριναν, να πούνε "δεν μου αρέσει η ζωή μου τώρα", να αφεθούν και να παραδεχτούν χωρίς ενοχες οτι "οχι, δεν είμαι ευτυχισμένη!!", μπορεί να μην βοηθήσει με τις τρελαμένες ορμόνες, αλλά τουλάχιστον αφαιρείται η αφόρητη πίεση του να χαμογελάς ενώ θες να κλάψεις.
Οι ορμόνες ειναι βασικό "πρόβλημα" όπως εξηγούν τα πολλαπλά άρθρα και οι μελέτες. Σε Ευρωπαϊκες χώρες έχουν αθωωθεεί γυναίκες που χειροδίκησαν και εγκλημάτισαν κατα την περίοδο της εμμηνόπαυσης. (για να δώσω ένα παραδειγμα του πόσο σημαντικός παράγοντας είναι)Την περίοδο της λοχείας μπορεί να νιώσουμε μελαγχολία, θλίψη, κατάθλιψη, νεύρα, εχθρότητα...τα πάντα.
Οι μποντι μπιλντεράδες που παίρνουν αναβολικα ουκ ολίγες φορές παθαίνουν αμόκ ('Roid rage) με μερικές φορές πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα.
Αυτό δεν σημάινει οτι το άτομο ειναι τρελό, αλλά ότι νιώθει πράγματα που δεν εχουν απαραιτητα λογικη βάση για εμάς τους απ'έξω, και τα νιώθει σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Μεγενθυμένα.
Πιστεύω μου, είναι οτι ο θυμός πηγάζει πάντα από τον φόβο.
Φόβο οτι μας κρίνουν, μας ακυρώνουν, δεν μας σέβονται, δεν μας υπολογίζουν.
Φόβο οτι ο αλλος βλεπει τους ενδόμυχους φόβους μας και μας απορρίπτει για τους λόγους που εμείς έχουμε απορρίψει τον εαυτό μας σε καποιο επίπεδο.
'Ετσι μια μητέρα που ανακαλύπτει οτι δεν της αρέσει να θυσιάζεται σε τέτοιο βαθμό, κάνει προσπάθειες να καταπνίξει τα συναισθήματα γιατι τα θεωρεί "κακά". Πώς γίνεται να μην λιώνει απο ευτυχία μπροστα στο μωρό; Πώς γίνεται να υπολογίζει νκαι να της στοιχίζει το τι κάνει για το ίδιο της το παιδι; Πώς γίνεται να μην νιώθει νιρβάνα;
Το αποτέλεσμα ειναι να νιώθει ευάλωτη στην κριτική, να νιώθει ένοχη, να προσπαθεί ακόμα πιο πολύ, ενώ θα πρεπε να σταματήσει και να πει σε καποιον που δεν θα την κρίνει οτι ...
"Δεν νιωθω αυτά που μου λένε οτι "θα'πρεπε" να νιωθω".
Να σταματήσει να τα πνίγει.
Και ίσως...ίσως ετσι γίνει το πρώτο βήμα στο να δει χωρίς φόβο, χωρίς πιεση, πραγματικά το ΤΙ ακριβώς νιώθει, και να αρχίσει το ταξίδι της με το μωρό της, απο κει, βήμα βήμα.
Μια ταινία αρκετα αμφιλεγόμενη ειναι το First Born.
Περα από τα "εφέ"(μουσική, υπερβολή κλπ), την θεώρησα ακριβής και τίμια στην απεικόνιση των συναισθημάτων της νεαρής μητέρας.
Symptoms of post natal depression
Feeling Depressed
You feel low and unhappy for most of the time you have some good days but they are few and far between.
Irritable
You may get irritable with any other children you may have and sometimes with your baby. Most of the flack gets directed towards your partner which can be confusing for them as well as you.
Tired
You will feel tired as a new mother but the tiredness caused by depression is totally different as you will feel so exhausted most of the time much like when your ill.
Sleepless
Even though you crave sleep like an addict craves drugs you may find yourself unable to sleep for any length of time
Loss of appetite
You find you don’t feel hunger and forget to eat this can leave you feeling run down
Unable to enjoy anything
Life seems to loose it’s sparkle you see life through crap tinted glasses
Sex
Sex after child birth is a touchy subject at the best of times men don’t seem to understand that the tiredness doesn’t make you feel sexy and sex may be painful , with the depression you are not interested at all. This sometimes can cause problems in a relationship talk to your partner and try to get them to understand
Unable to cope
The depression can make you feel that you cant do anything right, you start to think that you are a bad parent and unable to organise your day
Guilt
Depression changes the way you think you see thing always in a negative light you may start to feel guilty about the way you feel
Even if you have strong loving feelings for your baby, you can still feel anxious. Most new mothers worry about their baby’s health, but post natal depression can make this overwhelming. You may worry unduly this can put you under a lot of strain constantly worrying about your baby’s health constantly listening for there breathing can leave you exhausted.
Treatment of post natal depression
Without treatment post natal depression can last for months if not years in rare cases. The treatment is very similar to the treatment of traditional depression and you should contact you health care provider in the first instance. Without intervention you can sink down to the depths of despair. but there are some things you can do to help yourself working with the medical intervention.
Go for a walk
exercises releases endorphins to make you feel better
Eat Porridge
Oats have been found to have antidepressant properties
Eat Fish for Omega-3
omega-3 fatty acids. Research has shown that depressed people often lack a fatty acid known as EPA. Participants in a 2002 study featured in the Archives of General Psychiatry took just a gram of fish oil each day and noticed a 50-percent decrease in symptoms such as anxiety, sleep disorders, unexplained feelings of sadness, suicidal thoughts, and decreased sex drive. Omega-3 fatty acids can also lower cholesterol and improve cardiovascular health. Get omega-3s through walnuts, flaxseed and oily fish like salmon or tuna.
(http://babykingdom.co.uk/post-natal-depression-symptoms/)
Friday, December 19, 2008
Χριστουγεννιάτικα δώρα, από το παιδί μας
Έρχονται οι γιορτές και έχουμε την ευκαιρία να περάσουμε επιτέλους λίγη ωρα με τα παιδιά μας, να τα χορτάσουμε.
Όμως οι συνήθειες και ο μοντέρνος τρόπος ζωής μας μας έχουν περιορίσει στις βασικές λειτουργίες φροντίδας τους (φαγητό, μπάνιο και μια αγκαλιά πριν τον ύπνο) και δεν ξέρουμε πώς να χαλαρώσουμε, πώς να μην είμαστε «γονείς» έστω για λίγο, πως να τα πλησιάσουμε στο δικό τους επίπεδο.
Μια καλή ιδέα είναι να φτιάξετε μαζί τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, και κάποια δώρα για αγαπημένα πρόσωπα.
Κάνοντας αυτές τις κατασκευές μαζί με τα παιδιά σας, αποκτάτε πολύτιμες στιγμές οικειότητας, μοιράζεστε μια δραστηριότητα μαζί ,- κάτι που ξετρελαίνει τα λιλιπούτεια ανθρωπάκια-, και το κυριότερο, αυξάνετε την δημιουργικότητα τους και την αυτοεκτίμηση τους δίνοντας τους την ικανότητα να προσφέρουν κι αυτά, δώρα στην μαμά, στον παππού, στην αγαπημένη δασκάλα.
Χριστουγεννιάτικα στολίδια από ζύμη
Αγοράστε κόλλες, στρας, αλεύρι, βρείτε παλιά κουτιά από πούρα, βαζάκια παιδικών τροφών και απολαύστε το παιχνίδι και την πιο πολύτιμη παρέα, του παιδιού σας, που μεγαλώνει τόσο γρήγορα.
Θα χρειαστείτε
Αλεύρι
Αλάτι (μια κούπα)
Χλιαρό ζεστό νερό.
Ανακατέψτε τα υλικά και φτιάξτε με το παιδί μια καλή ζύμη. Αφήστε το να φτιάξει μπαστουνάκια, να κόψει σχήματα όπως καμπανούλες, αστεράκια κλπ
Χτυπήστε ένα αυγό και με ένα πινέλο περάστε το πάνω από τις δημιουργίες σας.
Φτιάξτε μια τρύπα για να μπορούν να κρεμαστούν και ψήστε τα στους 350 βαθμούς για 15-25 λεπτά, μέχρι να αρχίσουν να σκουραίνουν.
Βγάλτε από το φούρνο και αφήστε να κρυώσουν.
Δώστε στο παιδί μπογιές και αφήστε το να δημιουργησει. Αποτελειώστε την δουλειά με ένα στρώμα ακριλικού βερνικιού, έτσι θα σας μείνουν για τα επόμενα χρόνια, ειδικά αν τα τοποθετήσετε μετά το τέλος των γιορτών σε αεροστεγή σκεύη.
Μπορεί να σας κρατήσουν 20 και 30 χρόνια, εάν τα προσέχετε και να γίνουν κειμήλια μιας άλλης εποχής, γεμάτη αναμνήσεις.
'Αλλα στολίδια
Πάρτε τις καμμένες λάμπες σας και βάψτε τις, πρώτα με σπρει (αφού τις πλύνετε και πάτε στο μπαλκόνι για αυτή τη δουλειά) Με πινελάκια φτιάξτε φατσουλες και κολλήστε στο πάνω μέρος ύφασμα για καπέλλο, μαλλιά , φιογκους.
Ράψτε ενα μικρό κομμάτι κλωστης για να τις κρεμάσετε.
Ζήτω η ανακύκλωση!
Το κουτί ομορφιάς
Εάν έχετε κοριτσάκι στην οικογένεια ένα πολύ καλό δώρο γι αυτήν από την κόρη σας ή τον γιο σας, είναι το κουτί ομορφιάς.
Πάρτε ένα κουτί από πούρα και δώστε το στο παιδί να το βάψει, ή να το διακοσμήσει.
Τοποθετήστε στο εσωτερικό ένα μικρό κομμάτι άθραυστου καθρέφτη, και γεμίστε το κουτί με τσιμπιδάκια, λαστιχάκια, μια όμορφη μικρή χτένα, μανό για τα νύχια, ένα μπουκαλάκι με ροδόνερο. Σε μερικά μαγαζιά μπορείτε να βρείτε και ειδικά μολύβια που αν βραχούν βάφουν για λίγο τα παιδικά μαλλιά, ή αγοράστε ένα λιπ γκλος με στρας.
Το παιδί σας θα νιώσει ιδιαίτερα περήφανο γι αυτήν του την δημιουργία.
Αν στο σπίτι έχετε 2 κοριτσάκια, βοηθήστε την καθεμιά, κρυφά από την άλλη, και δείτε την έκπληξη τους όταν ανακαλύψουν ότι πήρανε αυτό που κρυφά θέλανε.
Waterglobes
Αγοράστε μικρά βαζάκια παιδικών τροφών και καθαρίστε τα καλά. Κολλήστε στο εσωτερικό μέρος του καπακιου, ένα στρατιωτάκι, μια κουκλίτσα, ένα πλαστικό λουλούδι, ότι θέλετε.
Αφήστε να στεγνώσει καλά για μια νύχτα.
Γεμίστε το βαζάκι νερό και στρας, βάλτε αδιάβροχη κόλλα στα πλάγια του καπακιου και κλείστε καλά.
Διακοσμήστε το εξωτερικό του καπακιου με κορδέλες.
(fe-mail)
Saturday, November 15, 2008
Babywearing
Το Babywearing είναι η πρακτική του να «φοράς» το μωρό σου, πολύ κοντά στο σώμα σου.
Απλό δεν ακούγεται; Το κάναμε όλες. Γιατί του έδωσαν ονομασία λοιπόν;
Γιατί είναι μια πρακτική που χάνεται, μια πρακτική που κρύβει πολύ σοφία και είναι πολύτιμο βοήθημα στην ανάπτυξη και στην μελλοντική σχέση με τα παιδιά μας.
Σε όλα τα μέρη του κόσμου, σε όλες τις κοινωνίες, για χρόνια, οι μητέρες ενστικτωδώς έδεναν τα παιδιά πάνω τους και δούλευαν στα χωράφια ή στο σπίτι. Σε πολλές χώρες του κόσμου, ακόμα και σήμερα, το να «φοράει» κανείς το μωρό του είναι όχι μόνο συνηθισμένο αλλά και απαραίτητο. Η γνώση αυτής της μεθόδου περνούσε από γενιά σε γενιά.
Δεν πρόκειται για καινοτομία. Πολύ πριν εφευρεθούν τα καρότσια, το babywearing ήταν πολύ συνηθισμένο.
Δυστυχώς, μέρος αυτής της "γνώσης" χάθηκε με την εισαγωγή των καροτσιών στη ζωή μας, αλλά όχι εντελώς. Με την εισαγωγή των «πάρκων», τις περπατούρες, τους βρεφικούς σταθμούς και τις ανάγκες να επιστρέψουμε στη δουλειά όλο και πιο νωρίς, το παιδι είναι πιο πολύ μόνο του σήμερα, όσο δεν ήταν πότε σε όλη την ιστορία της Ανθρωπότητας. Το γεγονός ότι το μωρό πάει στο δικό του κρεβάτι πολύ γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι είναι έτοιμο όπως καταμαρτυρά το κλάμα του, όλα συμβάλουν στην αποξένωση και στην απελπισία του μωρού ότι είναι μόνο του σε έναν εχθρικό κόσμο. Χάνονται πολύτιμες ώρες και στιγμές επαφής που θα συμβάλλανε στην ανάπτυξή του, όπως θα δείξουμε παραπέρα. Στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, μετά από κάποιες έρευνες, εδώ και κάποια χρόνια, οι γονείς ανακαλύπτουν και πάλι το babywearing, λαμβάνοντας υπόψη τους τόσο το μητρικό ένστικτο όσο και τις σύγχρονες ιατρικές απόψεις, και αρχίζουν και πάλι να “φορούν” τα μωρά τους, κάτι που είναι φυσικό, απλό, εύκολο και ευχάριστο.
Γιατί όμως;
«Γιατί να φορέσω το μωρό μου σαν τις μαϊμούδες;» μου είπε κάποτε μια «μοντέρνα» μαμά.
Ένας λόγος είναι ότι όταν φοράμε το μωρό μας, εκείνο νιώθει την αγκαλιά μας, είναι ψηλά, είναι στο κέντρο της δράσης (αλλά όχι το κέντρο της προσοχής!), νιώθει την καρδιά μας να χτυπάει, νιώθει τη ζέστη του κορμιού μας και την κίνησή μας όπως περπατάμε. Καθώς το φιλάμε, το κρατάμε, μας βλέπει να μιλάμε, του προσφέρουμε ένα καταπληκτικό περιβάλλον που ευνοεί την ψυχοσωματική του ανάπτυξη. Όσο εκείνο είναι άνετο και σφαλές στην αγκαλιά μας, για μας είναι πιο ελαφρύ και μπορούμε να έχουμε τα χέρια μας ελεύθερα!
Παίρνει ερεθίσματα και εμπειρίες πολύτιμες για την ανάπτυξη του.
Έρευνες και μαρτυρίες λένε ότι:
- Τα μωρά κλαίνε λιγότερο όταν τα «φοράμε». Έρευνες έδειξαν ότι τα μωρά που οι γονείς τους τα φοράνε κλαίνε (κατά μέσο όρο) 43% λιγότερο συνολικά και 54% λιγότερο τις απογευματινές-βραδινές ώρες.
- Ευνοείται η νοητική τους ανάπτυξη. Τα μωρά περνούν περισσότερο χρόνο σε κατάσταση «ήσυχης εγρήγορσης» όταν τα φοράμε, δηλαδή την ιδανική κατάσταση για μάθηση. Οι αισθήσεις τους ερεθίζονται με τον καλύτερο τρόπο. Τα μωρά απ' την αγκαλιά βλέπουν τον κόσμο όπως τον βλέπουμε κι εμείς, και όχι το ταβάνι πάνω απ' την κούνια ή τα γόνατα των μεγάλων, το καρότσι. Και αυτά τα ερεθίσματα ευνοούν την πνευματική τους ανάπτυξη.
- Ευνοείται η συναισθηματική τους ανάπτυξη. Τα μωρά μπορούν άμεσα να αναπτύξουν μια αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης όταν τα φοράμε.
- Ευνοείται η σωματική τους ανάπτυξη. Τα μωρά "βρίσκουν το ρυθμό τους" πολύ γρηγορότερα όταν τα φοράμε, καταφέρνουν να προσαρμοστούν ευκολότερα στη ζωή "έξω απ' τη μήτρα"!
- Το παιδί πιο νιώθει άνετα όταν περνάει αρκετό χρόνο με άλλους ανθρώπους (π.χ. νταντά, γιαγιά, κλπ.). Έχοντας συνηθίσει να βρίσκεται σε μάρσιπο ή σλινγκ, το μωρό έχει περισσότερες πιθανότητες να νιώθει οικεία και άνετα ακόμα κι αν το "φοράει" κάποιος άλλος απ' τη μαμά του.
Έρευνες σε πρόωρα μωράκια έδειξαν ότι όταν οι μαμάδες τους τα "φοράνε", παίρνουν περισσότερο βάρος από μωράκια που δεν απολαμβάνουν αυτή τη "ζεστασιά".
Βοηθούνται πολύ οι περιπτώσεις παλινδρόμησης: τα μωρά μπορούν να είναι σε όρθια θέση (και να θηλάζουν σε όρθια θέση) ελαχιστοποιώντας έτσι το πρόβλημα, βοηθώντας πάρα πολύ σε περίπτωση κολικών, κλπ.
Γονείς διδύμων ή δύο παιδιών μπορούν να τα θηλάσουν πολύ πιο εύκολα.
Τα παιδιά με αναπηρία ή νοητική υστέρηση ωφελούνται ιδιαίτερα.
Τα παιδιά με νοητική αναπηρία ή στέρηση απαιτούν πολύ χρόνο και χρήματά στην προσπάθεια να τους προσφερθούν τα ιδιαίτερα ερεθίσματα που έχουν ανάγκη.
Με το baby wearing το παιδί ακούει ό,τι ακούμε, βλέπει ό,τι βλέπουμε, κινείται όπως κινούμαστε, γιατί βλέπει συνεχώς το πρόσωπό μας, είναι κοντά στα μάτια μας, στα αυτιά μας, στο στόμα μας, κοντά μας. Το παιδί είναι σε συνεχή φυσική επαφή με τον κόσμο μας.
Η μητέρα και ο πατέρας επωφελούνται και αυτοί πολύ.
- Μπορούν να κάνουν δουλειές, (μαγείρεμα, να ασχοληθούν με τον κήπο, ακόμα και να χορέψουν ) ενώ ταυτόχρονα ηρεμεί το μωρό και του προσφέρει ερεθίσματα για μάθηση.
- Μπορεί να θηλάσει με ελεύθερα χέρια ενώ μιλάει στο τηλέφωνο ή ψωνίζει (αν και προτιμάται η οπτική επαφή στον θηλασμό)
- Μπορεί να έχουν το μωρό κοντά και ευχαριστημένο ενώ παίζουν με το μεγαλύτερο παιδί τους.
- Η μητέρα ή ο πατέρας μπορεί να πάει με το μωρό της όπου δεν πάει καρότσι )-ειδικά στην Αθηνά με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα-, σε σκάλες, στους στενούς διαδρόμους του supermarket, στα χιόνια, σε έκθεση στο μουσείο, στην παραλία...
- Φορώντας το μωρό, ο γονιός έχει τον πιο υπέροχο τρόπο να "συνδεθεί" μαζί του και να του προσφέρει τα ερεθίσματα που χρειάζεται, χωρίς την ανάγκη λεκτικής επικοινωνίας. Αυτό βοηθάει πολύ τις μαμάδες που έχουν επιλόχεια κατάθλιψη και τους μπαμπάδες που λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι.
- Οι εργαζόμενες μητέρες που λείπουν αρκετές ώρες απ' το σπίτι, έχουν την ευκαιρία να δώσουν στο παιδί τους την αγκαλιά που ζητά όταν επιστρέφουν, εύκολα και άνετα για πιο πολύ ώρα από το να το αγκαλιάσουν για λίγο και μετά να πάνε να ετοιμάσουν το φαγητό, πχ.
Γονείς με κινητικά προβλήματα μπορούν επίσης να βρουν μια σημαντική βοήθεια. Αν χρησιμοποιούν αναπηρική πολυθρόνα, ή βρίσκονται σε μια κατάσταση που τους εμποδίζει (προσωρινά ή μόνιμα) από το να περπατήσουν, μπορούν να έχουν το μωράκι τους αγκαλιά, ξεκούραστα και άνετα, και τα χέρια τους ελεύθερα για την κίνησή τους.
Η συνεχής επαφή με το μωρό έχει μόνο οφέλη.
Τότε γιατί δεν το κάνουμε πιο συχνά;
Υπάρχει η γενική αντίληψη ότι το μωρό κακομαθαίνει με τις αγκαλιές.
Είναι αδύνατο να "κακομάθεις" ένα μωρό, γιατί ο μόνος τρόπος που ξέρει να επικοινωνήσει τις ανάγκες του, είναι το κλάμα, ειδικά όταν η μητέρα δεν έχει προσέξει τα σημάδια. Η ανάγκη για επαφή και ασφάλεια είναι πολύ μεγάλη ειδικά τον πρώτο χρόνο της ζωής τους.
Έρευνες έδειξαν ότι όσο λιγότερο κλαίει ένα μωρό κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του, τόσο λιγότερο θα κλαίει και αργότερα! Τα μωρά που περνούν αρκετές ώρες της ημέρας κοντά στο στήθος της μητέρας τους, νιώθουν ευτυχία και πληρότητα και κλαίνε λιγότερο συνολικά κατά 43% και τη νύχτα κατά 54%.
Σε κοινωνίες όπου το να φοράς το μωρό σου είναι το συνηθισμένο (και τα μωρά περνούν σχεδόν το σύνολο της ημέρας σε κάποιο μάρσιππο αγκαλιάς), έρευνες έδειξαν ότι τα μωρά κλαίνε λιγότερο από ότι σε κοινωνίες όπου το babywearing δεν συνηθίζεται.
Και είναι λογικό, ποιος δεν θα ήταν ευτυχισμένος αν ήταν συνέχεια με τον άνθρωπο που λατρεύει και δεν ήταν κάπου στο περιθώριο της δράσης;
Τα μωρά που περνούν αρκετό χρόνο με τους γονείς τους, γίνονται πιο ανεξάρτητα σε μικρότερη ηλικία. Αναπτύσσουν γρήγορα μια αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης, μια σημαντική αυτοπεποίθηση και είναι πιθανότερο να αναπτύξουν πιο σύντομα και σταθερά δεσμούς με τους ανθρώπους που τα «φοράνε».
Είναι έτσι πρόθυμα να κάνουν με σιγουριά τα πρώτα τους βήματα όταν έρθει η ώρα.
«Εντάξει, αλλά γιατί όχι το κλασσικό μάρσιπο;» με ρωτά μια φίλη. «Εγώ δεν θηλάζω, όποτε ποιος άλλος λόγος να προτιμήσω το σλινγκ;»
Η μια απάντηση είναι η πρακτικότητα. Η δεύτερη, ότι δεν είναι εκτεθειμένο αλλά προστατευμένο σε στάση που θυμίζει την μήτρα. Το παιδί είναι κουλουριασμένο, ακριβώς όπως το «σπίτι» που είχε 9 μήνες.
Αλλά ο κύριος λόγος προτίμησης ενός σλινγκ από μάρσιπο είναι ότι τα μωρά πριν τους έξι μήνες δεν έχουν αναπτύξει τους μύες τους, και δεν μπορούν να κάτσουν από μόνα τους, το κάτω άκρο της σπονδυλικής τους στήλης δεν είναι έτοιμο να δεχτεί την πίεση. Τα μάρσιπο, τα βάζουν σε μια αφύσικη στάση με όλο το βάρος να πέφτει στην ουρά τους.
Τα σλινγκ μιμούνται τις στάσεις της αγκαλιάς και είναι πιο «φιλικά» προς το μωρό.
από την Στέλλα με την επιμέλεια της Lili
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Σ.Σ
Και για το καλοκάιρι, μια καλή λύση ειναι το καθισματάκι.
(σε μεγαλύτερο παιδί που μπορεί να κάθεται)
Αν αποφασίσετε να διαλέξετε ένα σλινγκ ή ένα
baby wrap, να σας δείξουν οι ειδικοί, ωστε να μην υποστεί πίεση το κεφαλάκι του μωρού σε ατυχής
σταση όπως έτυχε σε μένα.
Μια πολύ καλή και προθυμη συμβολάτορας έιναι η
Στέλλα η οποία έγραψε το μεγαλύτερο μέρος αυτόυ του άρθρου και την οποία μπορείτε να βρείτε στο www.babywearing.gr ή στο
(www.asterakislings.blogspot.com)
1) Hold the Babysling as shown by the rings with the adjustment strap hanging in front and pillow pad in back. Place arm through Babysling. 
2) Pass the Babysling over your head with the pillow pad resting on your opposite shoulder. 
3) Open the sling to create a pouch to slide your baby into. Always make sure there is fabric between you and the baby. 
4) Lift baby into sling between the two padded rails. (See various positions.) To adjust: Simply pull tail through rings for a snug fit. Always leave a minimum of 6” of the tail hanging through the rings. The fabric can be cinched up to the beginning of the rail batting. For a custom fit: One side rail can be adjusted tighter than the other by pulling more fabric through the ring buckle. 
5) To Breastfeed: The cradle hold is the best breastfeeding position for a baby with your free arm to keep baby close to the breast. For privacy pull the sling fabric up over baby.
Subscribe to:
Posts (Atom)