Οι 9μηνες ήρθαν… και πέρασαν. Είχα καθυστέρηση και κάθισα να κάνω μια άσκηση γιόγκα από τις Ινδίες, μηπως και ξεκουνιόταν η μικρή, δεν άντεχα άλλο.
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, να κάτσω, να κοιμηθώ, να φάω…
Στις μια η ωρα την νύχτα της ίδιας μέρας, τα νερά μου σπάσανε.
Ξύπνησα τον άντρα μου να συναρμολογήσει την πισίνα που είχαμε νοικιάσει για το γεγονός (το νερό εξαλείφει πολύ τις ωδίνες)
Είχα συσπάσεις κάθε 2 λεπτά.
«Άγριο τοκετό» τον περιέγραψε η μαία μου όταν όλα τελείωσαν.
Για 2-3 ώρες δεν είχα διαστολή,
Η μαία μου είπε ότι πιθανόν θα έπρεπε να πάω στο μαιευτήριο.
Έβαλα τα κλάματα.
Μου πρότεινε να μπω στην πισίνα, να χαλαρώσω.
Μόλις έβαλα το πόδι μου στο νερό έκανα εμετό.
Είχα μπει στη δεύτερη φάση του τοκετού, το πιο δύσκολο. Στο πρώτο μέρος, τραντάζεται το σώμα σου και είναι δυσάρεστο αλλά δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα πέρα απο το να περπατήσεις να αλλάξεις στάση και να ανακουφίζεσαι με τις παύσεις.
Στο μεταβατικό, (και συνήθως αυτό στο οποίο σου προτείνουν την επισκληρίδιο – γιατι χρειάζεται να έχεις τουλάχιστον 5 εκατοστά διαστολή πριν σου την χορηγήσουν), είσαι «αλλού», δεν καταλαβαίνεις τίποτα, έχουν αναλάβει οι ενδορφίνες και έχεις μια φυσική αίσθηση μέθης, λες ναι στα πάντα.
Δεν λειτουργούσε ο εγκέφαλός μου. Αποκοιμήθηκα στο νερό ενώ ο άντρας μου μου κρατούσε το κεφάλι απ’ έξω.
Λίγη ωρα μετά ήμουν έτοιμη να γεννήσω.
Βγήκα από το νερό για να έχει πρόσβαση στο σώμα μου η μαία και κάθισα στα τέσσερα. Λόγω προβλήματος στο γόνατο δεν μπορούσα να κάνω βαθύ κάθισμα.
Ο άντρας μου που δεν ήθελε με τίποτα να συμμετάσχει σε όλο αυτό, παρά μόνο να μου κρατάει το χέρι, είχε βάλει το μαγιό του, είχε μπει στην πισίνα μαζί μου και τώρα πατούσε την πλάτη μου για να με ανακουφίσει, δούλευε και συμμετείχε σκληρά και ενεργά στην όλη διαδικασία.
Ήταν απίστευτη η αίσθηση και η ενέργεια που υπήρχε στο χαμηλοφωτισμένο δωμάτιο. Η μητέρα μου ήταν δίπλα και παρακολουθούσε δαγκώνοντας τα χέρια της.
Μια φίλη μου είχε έρθει και είχε φύγει γιατι έπρεπε να πάει το παιδί της στο σχολείο, η ωρα ήταν ήδη 7 το πρωί.
Ένιωθα το παιδί μέσα μου να κατεβαίνει.
Η αίσθηση έμοιαζε με αυτήν που έχεις όταν κανείς κακά σου. Σπρώχνεις.
Δεν πονάει με την έννοια του πόνου. Η μόνη στιγμή που ένιωσα πόνο ήταν όταν έβγαινε το κεφάλι. Μέχρι να βγει, και για 2-3 εξωθήσεις ένιωσα κάψιμο αλλά αυτό ήταν όλο.
Στις 8 και τέταρτο, την ένιωσα να βγαίνει από το σώμα μου και άκουσα μια κραυγή.
Μόνο μια, αυτήν που δηλώνει ότι ανοίξανε από τον αέρα τα πνευμόνια. Ούτε σπαραγμούς ούτε οδυρμούς, ούτε τίποτα.
Άκουσα και κλάμα.
Από τον άντρα μου και την μητέρα μου.
«Είμαι τόσο περήφανος για σένα» μου είπε και με αγκάλιασε.
«Ένιωσα ότι γεννήσαμε μαζί, σ’ ευχαριστώ»
Εγώ δεν έκλαιγα, ο πλακούντας δεν είχε βγει ακόμα και είχα συσπάσεις. Ήμουν στην Τραλα land Όταν επιτέλους η μαία τον τράβηξε έξω, κοίταξα το παιδί που ήταν στο στήθος μου.
Είχα προετοιμαστεί να δω ένα ζαρωμένο ή/και άσχημο παιδί αλλά αυτό που είδα με έπιασε απροετοίμαστη.
Ήταν τόσο όμορφη
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ
Η μαία με έραψε.
Φαντάζομαι ότι «σκίστηκα» λόγω του ότι όταν τράβηξε το παιδί, γιατι δεν ήταν στην ίδια ευθεία με μένα, καθόταν σε μια καρέκλα, πιο ψηλά, αποκαμωμένη και κουρασμένη.
Μπορεί όμως και όχι, δεν την ρώτησα ποτέ, δεν είχε τελικά τόση σημασία.
Το σαλόνι είχε γεμίσει αμνιακό υγρό, ήταν θαύμα που η μικρή δεν είχε μπλεχτεί στον λώρο της, κολυμπούσε μέσα μου μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Με σηκώσανε, με έπλυναν, βάλανε το μωρό δίπλα μου στο κρεβάτι και μου είπαν να μην θηλάσω ακόμα.
Και υπάκουσα, χωρίς να ρωτήσω το γιατι.
Αργότερα κατάλαβα πόσο ευάλωτη ήμουν, κάτω από την επήρεια των ενδορφινών: Aν μου λέγανε να πηδήξω από το παράθυρο, πιθανόν και να το έκανα.
Ήρθε η γιατρός που συνεργαζόταν με την μαία (είχε χαλάσει το κινητό της και δεν την βρίσκαμε) και μου έβαλε το παιδί στο στήθος. Μου έδειξε πως έπρεπε να είναι ευθυγραμμισμένο το κεφάλι με την σπονδυλική στήλη, πως ο πόνος στην θηλή είναι ένδειξη ότι δεν έχω βάλει το παιδί σε καλή θέση.
Η φίλη μου ήρθε και μου υπενθύμισε ότι στις 3 εβδομάδες περίπου, το παιδί θα υποστεί μια απότομη ανάπτυξη, ένα Growth spurt, το οποίο θα έχει σαν κατάληξη το παιδί να πεινάει και να μην του φτάνει το γάλα μου.
Μου εξήγησε τι να κάνω, να μην πανικοβληθώ, ότι είναι ένα καλό σημάδι ότι το παιδί μεγαλώνει κανονικά, και να το αφήσω στο στήθος μια μέρα ή και δυο. Το πιπίλισμα θα ενεργοποιούσε στο στήθος την δεύτερη φάση. Γάλα πιο πλούσιο και πιο κατάλληλο για τις ανάγκες του
Μου θύμισε τον νόμο πρόσφορα και ζήτησης και πόσο σημαντικό ήταν να μην δώσω τίποτα, ούτε νερό για να μην διαταραχθεί η λεπτή ισορροπία. Μου επέστησε την προσοχή στο να ακολουθώ το πρόγραμμα του παιδιού και να μην προσπαθήσω να κάνω το αντίστροφο γιατι τότε το γάλα μπορεί να πέτρωνε και το παιδί να λάβαινε το μήνυμα ότι για να φάει και να αγαπηθεί πρέπει να κλάψει. Μου είπε ότι αν βρέχει 6 πάνες την ημέρα, να είμαι ήσυχη. Τρώει αρκετά.
Ο άντρας μου μπήκε στο δωμάτιο, το πρόσωπό του έλαμπε. Είχαμε συμφωνήσει να την κρατήσουμε στο κρεβάτι μας μετά την ανάγνωση ενός βιβλίου που έλεγε ότι όσο πιο πολύ «φοράς» το παιδί σου (στον ύπνο, στην βόλτα) τόσο πιο πολύ αναπτύσσεις τις δυνατότητές του.( The continuum concept)
Ο θηλασμός δεν υπήρξε εύκολη υπόθεση, πονούσα, μάτωναν οι ρώγες μου, αλλά επέμεινα. και μετά τις 40 μέρες όλα πήγαν ρολόι, δεν της έδινα ούτε νερό και είχα πετάξει την ζυγαριά. Έβλεπα τα ροδοκόκκινα μαγούλα, την ευτυχία και τα χαμόγελα όταν ξυπνούσε και ήξερα ότι είχα κάνει ότι καλύτερο, Για κείνη, αλλά και για μένα.
Η αίσθηση ότι το σώμα μου λειτουργούσε μου έδωσε απίστευτη αυτοπεποίθηση και δύναμη να υψώσω τοίχο ανάμεσα στην οικογένεια μου και όλους όσους είχαν κάτι να πουν για τον τρόπο που επέλεξα να φέρω το παιδί μου στον κόσμο, είτε με επιχειρήματα, είτε με συγκαταβατικό χαμόγελο.
Η εγκυμοσύνη μου ήταν η αφορμή να πάρω τον έλεγχο του εαυτού μου και του παιδιού μου, να βρω ποια μουσική κάνει κάλο στον εγκέφαλο του, ποια τροφή του δημιουργεί λόξυγκα, να ερευνήσω και να βρω τον καλύτερο βοηθό στο ταξίδι της προς τον κόσμο μας.
Καλέστηκα σαν μάνα να πάρω αποφάσεις από την πρώτη στιγμή που έμαθα την ύπαρξή της, και όχι 4 μέρες μετά την έξοδό μου από το μαιευτήριο.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
| Καμία φορά με ρωτάνε αν προσπαθώ να πείσω τις γυναίκες να γεννήσουν σπίτι τους όταν λέω την ιστορία μου. (*)(εφόσον δεν υπήρχε σοβαρός ιατρικός λόγος) |
Λέω την ιστορία μου κυρίως για να δείξω ένα μικρό ποσοστό όσων ανακάλυψα. Το ότι πήρα αυτήν την απόφαση, είναι άσχετο. Άλλη γυναίκα, μπορεί να πάρει διαφορετική.
Διαφορετικές λύσεις υπάρχουν.
Υπάρχει μια κλινική στην Πετρούπολη πχ η οποία σέβεται την όλη διαδικασία του τοκετού και συνεργάζεται με την μητέρα. Εγώ δεν είχα τον χρόνο να την ανακαλύψω.
Πρόσφατα άνοιξε το πρώτο birthing center στην Αθήνα στον πάνω όροφο αυτής της κλινικής.
Γνώρισα γιατρούς υπέρ της μη –παρέμβασης.
Που ήταν όλοι αυτοί όταν εγώ γεννούσα;
Ίσως ήταν γραφτό μου να τους γνωρίσω μετά για να μπορώ να γράψω άρθρα σαν αυτό.
Στην σημερινή εποχή η γυναίκα έχει χάσει την επαφή με το σώμα της, την γνώση στις βασικές λειτουργίες του και την απαραίτητη εμπιστοσύνη στην Φύση της.
Και κακώς, γιατι αν ψάξει λίγο τις στατιστικές, θα βγάλει τα συμπεράσματα της..
Καμιά φορά μου λένε για την παιδική θνησιμότητα τα «παλιά τα χρόνια».
Δεν έχω δει (εγώ) ούτε ένα έγγραφο ούτε μια μελέτη, που να υποστηρίζει ότι η παιδική θνησιμότητα ήταν λόγω τοκετού(και όχι βρώμικων συνθηκών, ασιτίας, συγγενή ανωμαλία κλπ)
Είναι σημαντικό οι αποφάσεις μας να παίρνονται αφού έχουμε όλη την αλήθεια και τα δεδομένα στο τραπέζι.
Μόνο έτσι λέγεται απόφαση και όχι χειραγώγηση.
Πηγές
Laleche league
The womanly art of breastfeeding.
Breastfeeding.com
Dr Sears
Little angels
Σύλλογος προαγωγής φυσικού τοκετού Ευτοκία
Methods of childbirth - Constance Bean
The continuum concept- Jean Liedloff
Birth without violence- Frederic Leboyer
Water birth unplugged-(πρακτικά παγκόσμιου συνεδρίου 1995)
H εγκυμοσύνη μου και ο τοκετός μου (στο σπίτι μας) –Lili Ghelis
Παγκόσμιος οργανισμός υγείας.
(όπως το έγραψα για το fe-mail.gr)
No comments:
Post a Comment