Γέννησα στο σπίτι μου.2

Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και είχα πανικοβληθεί..
Έψαχνα για γιατρό, ρωτούσα στα μαιευτήρια… «Ναι, θα μπορούσαμε να βάλουμε μια πεταλούδα στο μπράτσο σας για να έχουμε φλέβα εύκαιρη αλλά δεν το προτιμάμε, ναι, θα μπορούσε –αν ήθελε-να έρθει η νοσοκόμα με το κοιλοσκόπιο να ακούσει τους χτύπους της καρδιάς του μωρού σας, αλλά δεν μπορεί να κάνει συνέχεια αυτή την δουλειά, η τεχνολογία προχώρησε…

Όχι, δεν μπορείτε να περπατάτε, θα πρέπει να έχετε μόνιτορ στην κοιλιά σας. Να γεννήσετε σε βαθύ κάθισμα; Μα πως θα σας ξεγεννήσουμε, θα βάλετε τον γιατρό να σκύψει; Ναι, μπορεί να θεωρείται πιο φυσιολογική στάση αλλά δεν βολεύει το προσωπικό, τέλος πάντων συζητείστε το με τον γιατρό σας.
Ναι, θα μπορούσατε να κρατήσετε το παιδί κοντά σας το βράδυ συνέχεια αν έχετε μονόκλινο. Μην ενοχληθούν οι άλλες μαμάδες.»
Συγγνώμη. Δεν είχα καταλάβει ότι είχαν έρθει για παραθερισμό.
Σε κάθε μου ερώτηση , έβλεπα την ίδια απάντηση. Οι κανονισμοί.
Και σε κάθε κανονισμό δεν έβλεπα την χρησιμότητα και τα οφέλη σε μένα την επίτοκο, ούτε οφέλη για το παιδί.
Οι απαντήσεις δεν ήταν ικανοποιητικές, όταν ρωτούσα γιατι και γιατι, καταλήγαμε ότι «Έτσι είναι ο κανονισμός» ή το ακόμα πιο εξωφρενικό
«Γιατι αλλιώς θα υπάρξουν επιπλοκές».
Όταν επέμενα να ακούσω τι είδους επιπλοκές, πως αντιμετωπίζονται και πως κάποιες μπορούν να αποφευχθούν δείχνοντας ότι ήξερα κάποια πράγματα, ξαναγυρνούσαμε στο «Έχεις δίκιο, αλλά οι κανονισμοί…»

Δεν έβγαζα έτσι άκρη. Οι γιατροί τα έριχναν στα μαιευτήρια και τούμπαλιν.

Στην Ελλάδα έχουμε μεγάλη εμπειρία στις καισαρικές. ‘Ερπης; Καισαρική. Μυωπία; Καισαρική. Αύγουστος είναι να γεννήσεις; Καισαρική .
(Αύγουστος είναι μήνας διακοπών, βρε κουτό)
Γιατι τόσες καισαρικές;
Η καισαρική, είναι major surgery, όπως λένε και οι ειδικοί.
Δεν είναι παίξε γέλασε και θα πρέπει να γίνεται μόνο σε επείγουσες και αναγκαίες περιπτώσεις.
Όμως όλη αυτή η αντιμετώπιση του τοκετού ως ασθένεια, όλη αυτή η καλλιέργεια του τρόμου άρχιζε να μου θυμίζει τακτικές χειραγώγησης. Κι όμως, το σώμα μας έχει φτιαχτεί γι’ αυτό το γεγονός, είναι κάτι το φυσιολογικό, και οι περιπτώσεις επιπλοκών είναι γύρω στο 5 %.-15%
Μόνο.

Έβρισκα παντού κλειστές πόρτες. Γιατροί που θέλανε αλλά δεν είχαν το κουράγιο να τα βάλουν με το σύστημα, τους συναδέλφους, άλλοι που απλά ήταν το ίδιο το σύστημα.
Η εγκυμοσύνη μου προχωρούσε και τα νεύρα μου στο ζενίθ.

Ήμουν στον 6ο μήνα και είχα αλλάξει 7 γιατρούς.
Διάβαζα για την Αγγλία, την Ολλανδία και την Γαλλία, χώρες που διέθεταν στις γυναίκες την πληροφόρηση, και έτσι την επιλογή, να γεννήσουν είτε φυσιολογικά, είτε high tech. Υπήρχαν κλινικές, μαιευτήρια, birthing centers και τοκετοί στο σπίτι.
Εδώ δεν υπήρχαν birthing centers ( ειδικά διαμορφωμένες κλινικές με προσωπικό το οποίο δεν παρεμβάλει , αφήνει την έγκυο να διαβάσει, να περπατήσει, να είναι με την οικογένειά της, και διαθέτει τα απαραίτητα μηχανήματα σε περίπτωση επιπλοκής),
Οι επιλογές μου ήταν: μαιευτήρια ιδιωτικά/ δημόσια με τα καλά και τα κακά τους, και ο τοκετός στο σπίτι.
Τα βιβλία λέγανε πόσο σημαντικό είναι η γυναίκα να νιώθει ασφάλεια και καλά κατά την διάρκεια του τοκετού, κάτι που της διασφαλίζει την έκρηξη ορμονών που χρειάζεται για μια θετική έκβαση.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Να έπαιρνα κανένα αεροπλάνο για Γαλλία;

Βλαστήμαγα την τύχη μου που η φύση είχε επιλέξει εμένα να κουβαλάω το παιδί από τους δυο μας.
Ε, ναι παραλογιζόμουν, can you blame me;
Το συζήτησα με τον άντρα μου.
«Είναι σημαντικό να νιώθεις εσύ καλά» μου είπε.
«Άλλωστε όλη σου την ζωή ήσουν υπέρ της φυσικής διατροφής και ζωής, δύσκολα μπορώ να σε φανταστώ σε χειρουργείο με μηχανήματα. Ό,τι νομίζεις εσύ.»
Φοβόμουν.
Ήταν μεγάλη απόφαση.
Απόφαση που έπρεπε να παρθεί αφού θα ήξερα όλα τα δεδομένα.
Και τα είχα μάθει.
Έμενε ο παράγοντας Χ.
Χ= αν κάτι πήγαινε στραβά
Γιατι να πάει κάτι στραβά όμως;
Όταν περνάω τον δρόμο παραλύω στην σκέψη ότι θα με πατήσει αυτοκίνητο; Αν έχω τον χειρούργο να μου υπενθυμίζει το πόσο επικίνδυνο είναι και πόσοι χτυπήθηκαν από αυτοκίνητο, και το πόσο πολύ τον χρειάζομαι δίπλα μου, ίσως…
Μίλησα με την μαία μου και με συμβούλεψε να μιλήσω στο μωρό.
Μου είπε ότι εφόσον το σπίτι μου ήταν 15 λεπτά από το πλησιέστερο νοσοκομείο μαιευτήριο, αν όλα βαίνανε καλώς μέχρι το τέρμα της εγκυμοσύνης μου, δεν θα υπήρχε πρόβλημα στο να με αναλάβει.
Ένιωσα ανακούφιση, ήταν πολύ έμπειρη και είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο πάρα πολλές φορές.

Πήγα στο μπαλκόνι μου, αγκάλιασα την κοιλιά μου και μίλησα στο παιδί.
«Μωρό μου, θέλω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για σένα, να είσαι ψυχολογικά ισορροπημένη, να νιώθεις καλά μέσα στο πετσί σου μεγαλώνοντας, να έχεις το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα, και ξέχνα όλα όσα έχω πει περί δικού μου πόνου. Δεν με νοιάζει. Το μόνο που θέλω είναι να μην κάνεις πολλές βόλτες εκεί μέσα για να μην έχουμε επιπλοκή και τυλιχτεί ο λώρος στο λαιμό σου. Βοήθησε με να σε βοηθήσω. Κάνω ότι καλύτερο για σένα, αλλά χρειάζομαι και την δική σου συμμετοχή»

Χάιδεψα την κοιλιά μου και εκείνο το απόγευμα ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα άγχος. Ήταν κάτι το μαγικό!

Ακόμα κι όταν τον τελευταίο μήνα -ενώ είχα γίνει «τόφαλος» (32 κιλά συνολικά παρακαλώ) και η μαία φώναζε ότι θα πάθω προεκλαμψία με τα γλυκά που τρώω, εγώ γελούσα, σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Είχα έρθει σ’ επαφή με την φύση μου, με το παιδί και με την όλη διαδικασία.( Και η χαμηλή μου πίεση το επιβεβαίωνε.)

(όπως το έγραψα για το fe-mail.gr)