Δεν θέλω να νιώσω τίποτα.»
Πόσες από μας δεν έχουν πει αυτήν την φράση, αλήθεια;
Στην σημερινή εποχή που υπάρχει η επισκληρίδιος, γιατι να πονέσεις; Γιατι να υποστείς το βασανιστήριο που είναι η γέννα;
Η τεχνολογία, η επιστήμη έχει κάνει άπειρα βήματα μπροστά, η τεχνολογία είναι καλό πράγμα.
Είναι;
O ΘΗΛΑΣΜΟΣ
Όταν έμεινα έγκυος, είχα μόνο μια έννοια, ή μάλλον δυο.
Να μην πονέσω και να μπορέσω να θηλάσω το παιδί. Ήξερα απο διάφορες πηγές ότι οι κανονισμοί πολλών μαιευτηρίων δεν βοηθούσαν τον θηλασμό. Δεν γεννιούνται όλα τα μωρά με το ταλέντο να «πιάσουν» το στήθος και μερικά μπορεί να χρειάζονται τάισμα και κάθε ωρα. Το προσωπικό του νοσοκομείου δεν είναι πάντα διατεθειμένο να σου φέρνει το βλαστάρι σου κάθε τρεις και λίγο, και ήξερα περιπτώσεις όπου, ακόμα κι όταν είχε γράψει η μητέρα στο κρεβατάκι του μωρού «Θηλασμός μόνο, αλλεργία στην Λακτόζη», παρ’ αυτά, είχε δοθεί στο παιδί συμπλήρωμα ή/και μπιμπερό με νερό και ζάχαρη.
Δεν θα επεκταθώ στο παρόν άρθρο για τον νόμο περί “marketing” του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας ο οποίος είναι σαφής ως προς το πόσο θεμιτό για την υγεία ενός παιδιού, είναι το δωρεάν μοίρασμα δειγμάτων συμπληρωμάτων στα μαιευτήρια, μια τροφή που είναι σωτήρια και απαραίτητη μόνο αν υπάρχει σοβαρό ιατρικό πρόβλημα
Ούτε στο τι απολαβές έχει όλη αυτή η πρακτική για όλους, σχεδόν.
Money makes the world go round.
To θέμα όμως ήταν εγώ να μπορώ να θηλάσω το παιδί μου - εφόσον και ενημερωμένη ήμουν και το επιθυμούσα -, όποτε το είχε ανάγκη, χωρίς να αναγκαστώ να τσακωθώ με το Σύμπαν ολόκληρο.
Ο θηλασμός μερικές φορές, έχει κάποιες φυσικές δυσκολίες
Είναι σαν δυο παρτενέρ που μαθαίνουν σιγά-σιγά τα βήματα ενός χορού, για 6 εβδομάδες…ή αλλιώς 40 μέρες
Τις πρώτες 3 μέρες, κατεβαίνει το πρωτόγαλα, το οποίο είναι πολύ σημαντικό για το παιδί, έχει αντισώματα.
Την τρίτη μέρα κατεβαίνει το γάλα και για λίγες μέρες επικρατεί πανικός μέχρι να μπορέσει να βρεθεί ένας ρυθμός με το παιδί.
Είναι πολύ σημαντικό να ταΐζεις το παιδί όποτε αυτό το επιθυμεί. Έτσι, θα μπει ένα ωρολογιακό πρόγραμμα στο σώμα σου, με βάση την ανάπτυξή του και την όρεξή του (και όχι πότε έχει βάρδια η νοσοκόμα).
Ο θηλασμός στο στήθος απαιτεί σοβαρή προσπάθεια από το μωρό, γυμνάζονται όλοι οι μύες του προσώπου του. Με την πλαστική θηλή των μπιμπερό, διευκολύνεται πολύ η ροή του γάλακτος, και έτσι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αρνηθεί μετά το στήθος.
Ήξερα πόσο σημαντικό ήταν ο θηλασμός για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του παιδιού, για τις δικές μου εκκρίσεις ορμονών, για την μετέπειτα εκπαίδευση μου από γυναίκα σε μαμά, για την ανεμελιά ότι ό,τι και να γίνει, το παιδί μου παίρνει την πιο φυσική, πλούσια τροφή.
Θα μου επιτρεπόταν; Το είχα άγχος.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Τα πιο πολλά ιδιωτικά μαιευτήρια δεν αφήνουν το παιδί δίπλα στην μητέρα και ένιωθα ότι δεν θα είχα τον έλεγχο.
Τι άλλοι κανονισμοί υπήρχαν; Πως ήταν ο τοκετός, τι κίνδυνοι υπήρχαν και ποια η αιτία που τους προκαλούσε; Πόσο πολύ πονούσε; Τι ένιωθε το παιδί;
Γράφτηκα σε συλλόγους, στον σύνδεσμο θηλασμού, έκανα προσωπικές έρευνες και διάβασα βιβλιοθήκες ολόκληρες για να οικειοποιηθώ την διαδικασία που με τρόμαζε τόσο πολύ, κι ας μην την είχα ζήσει ποτέ.
Πρώτα έπεσε στα χέρια μου το Γέννα χωρίς βία,(Naissance sans violence) του Frederic Leboyer.
Περιέγραφε με γλαφυρά χρώματα το πόσο μαρτυρική ήταν, όχι τόσο η διαδικασία του τοκετού καθ’ εαυτού για το παιδί, αλλά η αντιμετώπιση μας απέναντι του, σαν να μην έχει αίσθηση και συναισθήματα. Ισχυριζόταν ότι το πρώτο κλάμα που ακούμε δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι απαραίτητο. Αν ανοίγαμε τα αυτιά μας θα το αναγνωρίζαμε γι’ αυτό που είναι:
Σπαραγμός, τρόμος, απίστευτη θλίψη.
Ο Leboyer πασίγνωστος μαιευτήρας στον κόσμο για την μέθοδο με το μπανάκι που εξομαλύνει τα ψυχικά τραύματα, εξηγούσε το πώς τα κύτταρά μας θυμούνται για πάντα, ακόμα κι αν δεν θυμάται η συνείδηση μας, όλη την διαδικασία. Πως ενώ είμαστε σε ένα σκοτεινό, ζεστό υπέροχο περιβάλλον, με πνιχτούς ήχους, νιώθουμε να «πνιγόμαστε» ξαφνικά από τα ίδια τα τοιχώματα που τόσο απαλά μας αγκάλιαζαν, να πιέζεται το κεφάλι μας, να πονάμε, να φοβόμαστε. Μετά από την απίστευτη περιπέτεια που μας αφήνει κατάκοπους, και απίστευτα τρομαγμένους, αντιμετωπίζουμε εκεί που καταλήξαμε, έναν νέο γύρο τρόμου, με το κρύο και τον θόρυβο που συναντάμε, το κάψιμο των πνευμονιών από την πρώτη εισπνοή αέρα.
Τα εκτυφλωτικά φώτα χειρουργείου που πληγώνουν τα ευαίσθητα μάτια που ήταν στο μισοσκόταδο για 9 μήνες, το σοκ με τις δυνατές φωνές, τα σωληνάκια που γδέρνουν την μύτη, μας πνίγουν, τις σκληρές πετσέτες που γδέρνουν, τα παγωμένα εργαλεία όπως η ζυγαριά, η αίσθηση της βαρύτητας που δεν σου επιτρέπει να κουνηθείς, να φύγεις, να κρυφτείς. Παγιδευμένοι.
Ο πόνος από τις ενέσεις με βιταμίνη Κ αφόρητος. Αλλά πιο αβάσταχτο απ’ όλη αυτήν την κόλαση και το χάος είναι η απώλεια του μοναδικού γνώριμου ήχου, ο χτύπος της καρδιάς Της που θα μας έδινε ένα ορόσημο, μια αίσθηση συνέχειας ότι όλη αυτή η εμπειρία είναι-ας πούμε- φυσιολογική. Αντ’ αυτού ριζώνεται στο κύτταρο μας η εμπειρία του τρόμου, του φόβου, και καταλαβαίνουμε υποσυνείδητα ότι ο Παράδεισος χάθηκε για πάντα. Το πρώτο μάθημα: Η Ζωή είναι φόβος. Η ζωή είναι θάνατος (της εμβρυακής ζωής).Αυτό καταλαβαίνουμε, και αυτό μας καθοδηγεί σε όλη μας την ζωή. Ο φόβος.
Κλαίμε αποκαμωμένοι κάπου μακριά μέχρι που αποκαρδιωμένοι, αποκοιμιόμαστε, giving up, για να ξυπνήσουμε από κλάματα και να βρούμε παρηγοριά σε ένα άψυχο αντικείμενο που δίνει φαγητό αντί γι’ αγάπη.
Φρί-κα-ρα.
Άρχισα να ψάχνω μεθοδικά γυναικολόγο που θα δεχόταν να βάλουμε μια λεκανίτσα με νερό στο χειρουργείο, κάτι που επαναφέρει στο παιδί την αίσθηση της μήτρας, έως ότου νιώσει αρκετή ασφάλεια και θελήσει να βγει, αποφασίζοντας ότι τελικά η ζωή δεν είναι πόνος, αλλά περιπέτεια.
Τίποτα.
Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
Όλοι μου λέγανε για τους κανονισμούς των μαιευτηρίων. Στις ερωτήσεις μου δεν έπαιρνα ξεκάθαρες απαντήσεις.
Το « Μην ζαλίζεις το μυαλουδάκι σου μ’ αυτά», έδινε και έπαιρνε.
Έχετε δει γυναίκα αποφασισμένη και με ορμόνες στο ζενίθ;
Ρώτησα τους συλλόγους που ασχολούνται με τον φυσιολογικό τοκετό
Άρχισα τα τηλέφωνα σε διάφορα μαιευτήρια για να μάθω επιτέλους, τι ακριβώς κάνουν.
Και εκεί ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια.
Με εξαίρεση κάποια, πολλά μαιευτήρια μεταξύ άλλων είχαν τις εξής πρακτικές ρουτίνας.
· Με την έλευση σου στο μαιευτήριο, σου χορηγείται ορός ο οποίος όμως μπορεί να έχει μέσα την ορμόνη Οξυτοκίνη. Αυτό σημαίνει ότι οι συσπάσεις δεν γίνονται με το ρυθμό του παιδιού το οποίο μπορεί πανικοβλημένο η εξουθενωμένο να αφοδεύσει στην μήτρα το μηκώνιο που έχει στα έντερά του, κάτι που μπορεί να σε οδηγήσει στο χειρουργικό τραπέζι.
· Ότι σου βάζουν ένα μόνιτορ στην κοιλιά κάτι που δεν επιτρέπει στην έγκυο να περπατήσει (γεγονός που ανακουφίζει και βοηθάει τον τοκετό) . Όμως ο Leboyer ο ίδιος σε σεμινάριο που έδωσε εδώ όταν ήμουν έγκυος, μας είπε ότι υπάρχουν σκέψεις ότι ο παρατεταμένος υπέρηχος ενοχλεί το έμβρυο. Δεν υπάρχουν όμως οι ανάλογες έρευνες, θα φανεί αργότερα αν είχε δίκιο. ( αν και γω βλέποντας πόσο προσπαθούσε να κρυφτεί το δικό μου παιδί από τον υπέρηχο μετά το πρώτο 5 λεπτό, το πιστεύω).Άλλωστε θυμήθηκα ότι πριν κάποιες δεκαετίες, κάνανε ακτίνες Χ στις έγκυες νομίζοντας ότι είναι ασφαλή μέθοδος. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν δεν περάσουν κάποια χρόνια και φανούν τα αποτελέσματα, γίνει η σύνδεση μεταξύ πάθησης ενός ανθρώπου, με κάποιον άλλον και κάποιον άλλον, και μετά βρεθεί ο κοινός παρανομαστής.
· Μεγάλο ποσοστό μαιευτήρων δεν είναι εκπαιδευμένο (ή δεν προτιμά) να αντιμετωπίσει φυσιολογικά έναν τοκετό όπου το παιδί έρχεται με τον ποπό ή το πόδι, ή ακόμα και δίδυμα.
· Είναι ρουτίνα το να κάνεις κλύσμα, να σε ξυρίζουν και να κόβουν προληπτικά το περίνεο, μια πρακτική που κόβει και μύες ενώ με το σκίσιμο (αν σκιστείς) μπορεί να αποφευχθεί. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας διαφωνεί με την αλόγιστη χρήση ρουτίνας του ψαλιδιού.
· Ότι η επισκληρίδιος είναι πολύ διαδομένη και συνήθως προτείνεται στις γυναίκες, ειδικά στην ευάλωτη φάση του μεταβατικού σταδίου (όταν οι συσπάσεις είναι αρκετά κοντά η μια στην άλλη). Όμως έμαθα ότι η επισκληρίδιος δεν είναι τόσο αθώα όσο πίστευα, η μελέτη έγινε μόνο σε 600 γυναίκες(Water birth unplugged. Παγκόσμιο συνέδριο 1995) πριν βγει στην φαρμακευτική αγορά και έχουν καταγραφεί σοβαρά προβλήματα υγείας σε αρκετές γυναίκες μετά την χορήγησή της.. Πειράματα έδειξαν ότι στα ζώα εξάλειφε το ένστικτο φροντίδας απέναντι στα μικρά τους. Τέλος, πολλές φορές για εξαγωγή του μωρού, εφόσον δεν νιώθεις πια τίποτα και δεν μπορείς να σπρώξεις, χρησιμοποιείται μια βεντούζα στο κεφάλι του. Λαμπρά!
Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και είχα πανικοβληθεί..
Έψαχνα για γιατρό, ρωτούσα στα μαιευτήρια…
(Οπως το εγραψα για το fe-mail.gr)
No comments:
Post a Comment