Η άμβλωση

Ήμασταν τρεις γυναίκες στο σαλόνι.
Η κουβέντα ανάλαφρη στην αρχή, σοβάρεψε γρήγορα, όταν ανέφερα το πόσο είχα φρικάρει όταν είχα μάθει ότι η μαμά ενός πρώην φλερτ μου είχε κάνει 3 παιδιά και 36 εκτρώσεις.

Είχα ακούσει ότι πολλές γυναίκες το θεωρούσαν κάτι σαν μέθοδο αντισύλληψης και δεν είχαν συναίσθηση ότι πρόκειται για –αν μη τι άλλο- πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία για το σώμα αλλά και την ψυχή σου.
-«Όταν έκανα, εγώ,» αποκρίθηκε η Σοφία,« ήταν για ιατρικούς λόγους, αλλά όπως και να ‘χει το έχω βάρος στην συνείδηση μου.»
-«Εγώ δεν το χω βάρος στην συνείδηση μου, γιατί ήμουν πολύ νέα για να φέρω παιδί στον κόσμο και καμία βοήθεια» είπα με την σειρά μου, «αλλά το έχω βάρος στην ψυχή μου.»
-«Δεν έβαζες προφυλακτικό;» με ρώτησε η Κική
-«Το τρύπησε ο φίλος της» απάντησε η Σοφία και ένιωσα ότι λέγοντας αυτήν την αλήθεια με έβαζε σε διαδικασίες εξήγησης που δεν ήθελα να μπω.
-«Δεν ήθελα να παντρευτούμε και μετά την επέμβαση μου, μου το πέταξε πάνω στον καβγά.»
-«Δεν νομίζω να ξαναείδα άντρα τόσο φοβισμένο» γέλασε η Σοφία «μόλις σου το είπε και είδε την έκφραση σου του κόπηκε ο βήχας. Ακόμα τρέχει»

Γύρισε προς την Κική
«Έπρεπε να την δεις, τα μάτια της πετούσαν φωτιές και χωρίς να βγάλει λέξη, πέταξε πάνω του τηγάνια, ποτήρια, όλο το σπίτι, ο τύπος είχε χεστεί επάνω του.»
-«Τέλος πάντων» αναστέναξα «δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος δειλός μαλάκ*ς που γνώρισα» ή και αγάπησα, σκέφτηκα μέσα μου.

«Το θέμα είναι ότι έμεινα έγκυος, και ήμουν κάπως προετοιμασμένη, αφού είχα σεξουαλικές σχέσεις, ήξερα ότι υπάρχει πάντα μια πιθανότητα-έστω και απειροελάχιστη.»πρόσθεσα.

-«Η έκτρωση είναι αμαρτία»με διέκοψε η Κική, η φίλη της Σοφίας.

Συνέχισα χωρίς να δώσω σημασία στην θρησκευτική παρέμβαση της.

«Μου είχαν πει ότι είναι ένα κομματάκι κρέας, άψυχο, σαν συκώτι, έτσι πήγα ανησυχώντας μόνο για το αν θα πονούσα.

Αργότερα, και χωρίς κάποιος να μου πει τίποτα, μέσα μου κατάλαβα και ένιωσα ότι δεν ήταν έτσι. Ότι υπήρχε κάτι παραπάνω από ένα κομμάτι κρέας.»

-«Ειδικά τώρα που έχεις παιδί και βλέπεις τι θα μπορούσε να είχε γίνει ε;» η Σοφία είχε ένα μελαγχολικό ύφος.

Είχε τερματίσει την μοναδική της κύηση διότι είχε έρθει σε επαφή με ένα ξαδερφάκι της που είχε ερυθρά ή κάτι τέτοιο, ποτέ δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες, και θεωρήθηκε καλό να το ρίξει.

-«Φυσικά και είναι παραπάνω από ένα κομμάτι κρέας.» είπε η Κική «Είναι μια ψυχή»
-«Αν κρίνω από το βιβλίο «τα εννιά σκαλιά», η ψυχή του παιδιού είναι δίπλα σου μέχρι και τον τρίτο μήνα όπου πλέον μπαίνει μόνιμα στην μήτρα…έως τότε σε παρακολουθεί με αγωνία αν θα του αρέσεις, προσπαθεί να σου πει τι όνομα θέλει…»

-«Αυτά δεν τα λέει η εκκλησία». Η Κική άρχιζε να με κοιτά με υποτιμητικό ύφος πλέον.
Χαμογέλασα.
-«Όχι, δεν ασχολούμαι με αυτά που λέει η εκκλησία, και μόνο.»
-«Γι αυτό έκανες και αυτήν την δολοφονία.»
Το στομάχι μου βούλιαξε.
Δεν περίμενα τέτοια κακία και τέτοια περιγραφή, το ομολογώ.
Στην Αμερική, φανατικοί θρησκευόμενοι καίνε κλινικές, και τα φορουμς παίρνουν φωτιά όσον αφορά το θέμα της έκτρωσης.
Δεν περίμενα λοιπόν κάτι τέτοιο εδώ.

-«Αν μια κοπέλα 17 χρόνων βιαστεί και μείνει έγκυος, τι πρέπει να κάνει κατά την άποψή σου;» προσπάθησε να από-φορτώσει το κλίμα η Σοφία.
-«Αν αποφασίσει να το ρίξει, είναι δολοφόνος.»

Μάλιστα. Κρίθηκα καταδικάστηκα.
Δεν μίλησα.
Τι άλλο να πω έπειτα από αυτό;
Δεν μ’ ενδιέφερε και να συνεχίσω την συζήτηση με κάποιον τόσο στεγνό εσωτερικά.
Θυμήθηκα, όταν ήμουν έγκυος, δεν πήγα να κάνω το τεστ των 16 εβδομάδων, σκεφτόμενη ότι αν το παιδί είχε κάποιο πρόβλημα, δεν θα το έριχνα.
Η σκέψη της έκτρωσης με παγώνει επιτόπου πλέον.

Είναι λες και το σώμα μου μετά από κείνη την ημέρα κράτησε την ανάμνηση του ξεριζωμού στα κύτταρά του, κι ας μην το θυμάται το συνειδητό μυαλό μου.

Σαν να θυμάται η ψυχή μου τον πόνο και την στεναχώρια της αποκοπής και του χωρισμού.

Βέβαια αφού γεννήθηκε η κόρη μου και είδα έμπρακτα τις δυσκολίες στο μεγάλωμα ενός παιδιού, ευχαρίστησα τον Θεό που το παιδί δεν είχε κάποια δυσκολία, γιατί τελικά το είχα δει πολύ ρομαντικά και επιπόλαια το ζήτημα.
Ίσως και η Κική να είχε κάποιο δικό της εσωτερικό ζήτημα και γι αυτό να ήταν τόσο κάθετη. Ίσως προσπαθούσε να κάνει παιδί με εξωσωματική, ίσως είχε αποβάλλει, ίσως είχε δυσκολευτεί να κάνει το παιδί της…ποιος ξέρει.

Η Σοφία καθόταν σκεφτική. Ήξερα που ταξίδευε το μυαλό της.
Εκεί που ταξίδευε και το δικό μου.

Η έκτρωση είναι τελικά απόφαση της γυναίκας, του τι θα κάνει με το σώμα της, απόφαση για το πώς θα είναι το υπόλοιπο της ζωής της; Το έμβρυο έχει δικαιώματα; Και αν και οι δυο έχουν, ποιανού υπερισχύει και ποιανού θα έπρεπε να υπερισχύσει;

Ερωτήματα που πάντα θα διχάζουν ανάλογα με το τι ζωή και τι βιώματα έχει κάποιος.

Θρησκευτικές πεποιθήσεις, πολυπληθή ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη οικογένεια, συγκυρίες….αλλά και χαρακτήρες.

Πιστεύω όμως ότι είναι ένα ζήτημα που ακουμπά τις περισσότερες γυναίκες στα πιο βαθιά και τρυφερά σημεία της, και όποια απόφαση και να πάρει, είναι μια απόφαση που θα την ακολουθεί μέχρι το τέλος της ζωής της.

Και γι αυτό και μόνο, αφορά τελικά, μόνο εκείνη και το (αγέννητο?) παιδί της.

Μια μεγάλη αγκαλιά από μένα σε όλες σας.

(fe-mail.gr)