Πρόσεχε, το παιδί σου σε κοιτάει

Όταν ήμουν 15 χρόνων, πήγα να κοιμηθώ σε σπίτι παλιού φίλου της μητέρας μου. Ο γιος τους ήταν ένας κούκλος και άρχισε ένα άτυπο φλερτ.
Ο πατέρας πήρε τον γιο απο το αυτί την επόμενη και του τα έψαλλε.
Όχι μόνο επειδή ήμουν φιλοξενούμενη, αλλά επειδή δεν θεωρούσε λογικό στα δεκαπέντε να ξεπερνιούνται κάποια όρια.
Στα 15 είσαι παιδί, και αν δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις στις συνέπειες μιας σεξουαλικής πράξης (εγκυμοσύνη, αφροδίσια, συναισθηματικά προβλήματα), το κρατάς στο παντελόνι σου.

Λίγους μήνες μετά ήρθα Ελλάδα.
Όλοι στο σχολείο είχαν πηδηχτεί. σε τουαλέτες, σε τάξεις, σε πάρτυ.
Γιατι ήταν μαγκιά, γιατι ήταν επαναστατικό, γιατι το αγόρι γίνεται 'άντρας", γιατι δεν υπήρχε παιδεία. Ότι γίνεται τώρα γινόταν και τότε.

Λίγο καιρό μετά ολοκλήρωσα τις σχέσεις μου με το αγόρι μου, που είχε αναλάβει από τα 13 μου να μου δείξει πως φιλάνε, πώς να φιλάω, ακόμα και αν έλεγα όχι, ακόμα κι αν δεν ήμουν έτοιμη. Πυγμαλιωνας ετών 16. Έγινε ο τρόπος μας.
Ήταν ο τρόπος μας.
Εγώ να λέω όχι, αυτός να επιμένει, να επιμένει να επιμένει και γω να λέω ναι.
Σε μερικά πράγματα όμως, δεν έλεγα ναι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποια συναισθήματα ανημποριάς, οργής, φόβου να αντιδράω, αδυναμία να αναπνεύσω.
Καυτά κύματα που με πνίγανε και μια φωνή να φωνάζει «Με σιχαίνεσαι;» και να πιέζει ακόμα πιο πολύ.
Παιδί εγώ παιδί και αυτός, μου πήρε πολύ καιρό να αναγνωρίσω και να ονοματίσω κάποιες πράξεις που πιθανόν στο δικό του μυαλό να μην ονοματιστούν ποτέ έτσι. Κι ας αφήσανε σημάδια και καθορίσανε μελλοντικές φοβίες και συμπεριφορές.

Και τότε γίνονταν αυτά, και τώρα γίνονται.
Τα παιδιά υιοθετούν την συμπεριφορά του πιο δυνατού, μιμούνται και παρακολουθούν αδηφάγα τα πάντα. Αν δεν είμαστε εκεί, αν φωνάζουνε από νεύρα και όχι για να επιστήσουμε την προσοχή σε κάτι επικίνδυνο για κείνα, αν τα λούζουμε στα ακριβά ρούχα-μην μας πούνε και φτωχούς- και τα έχουμε κάτω από σκοτσέζικο ντους όπου τα κακομαθαίνουμε από την μια και τα κακοποιούμε από την άλλη, δημιουργούμε μικρούς καταπιεσμένους ανθρώπους που αγωνιούν να αποδείξουν ότι μεγαλώσανε με το σεξ το τσιγάρο, τα ναρκωτικά, κλπ..

Στα 17 παραλίγο να με βιάσουν 10 άτομα σε μια ερημιά.
Είχα τύχη, είχα άγγελο, σώθηκα.
Ακόμα κι αν δεν ήταν βιασμός η ιστορία στην Εύβοια, η όλη ιστορία βρωμάει.
Στα 16 ερωτεύεσαι, φλερτάρεις, η ζωή αρχίζει, και μπορεί να έχεις προβλήματα και ανησυχίες, αλλά δεν καις την αθωότητα σου σαν τσιγάρο, δεν είσαι τόσο κυνικός, μπλαζέ...
Η μηπως είσαι;
Μαθήτριες μου, μου λένε γελώντας πως αγοράζουν κάθε σαββατοκύριακο Ursus και πίνουνε σε παρκάκια.
Παρκάκια όπου 13 άχρονη συμμαθήτρια τους, επιδιδόταν σε στοματικό έρωτα μπροστά σε συμμαθητές της.
Παιδιά με γονείς αυστηρούς, που φωνάζουν-όπως όλοι οι γονείς, αλλά που δεν δίνουν το καλύτερο παράδειγμα με την δική τους συμπεριφορά, που περνάνε το μήνυμα ότι «όταν μεγαλώσεις, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις τελικά» και έτσι τα μικρά μας βιάζονται να μεγαλώσουν, να ξεφύγουν της αδικίας, της καταπίεσης και των προβλημάτων των γονιών τους, χωρίς να έχουν συναίσθηση των ευθυνών και υποχρεώσεων που φέρνει η ενηλικίωση.

Η ελληνική νοοτροπία, η κακή πλευρά της, πολλές φορές πομπώδης, χωρίς εμβάθυνση των σχέσεων, με την πονηριά, την έλλειψη ειλικρίνειας και τον νόμο του πιο δυνατού (και θύτη) παραδειγματίζει τα παιδιά μας.
Και η "ένεση" το καινούργιο αίμα που αναμιγνύεται με το δικό μας, αν ήταν πιο μορφωμένο, πιο εκλεπτυσμένο, ίσως να γινόταν κάτι.
Αλλά αμόρφωτοι άνθρωποι ειναι και αυτοί.(Οι περισσότεροι)
Όπως εμείς.
Μόνο που εμείς είμαστε αμόρφωτοι στην καρδιά.
Ακαλλιέργητοι.
Ένα κοριτσάκι φωνάζει ωρε ότι την βιάσανε και όλοι κάνουν ανάλυση αντί να σκύψουμε πάνω της.
Έστω και απο μακριά, με σεβασμό.
Με την γαμημένη σιωπή μας.

Να γυρίσουμε καλύτερα στην εικόνα που έχουμε μέσα στο μυαλό μας, αυτό το περιστατικό ήταν η εξαίρεση (σε διαβεβαιώ ότι δεν ήταν, η επαφή με τα παιδιά σας μου το επιβεβαιώνει καθημερινά), ας παίξουμε Τρίβιαλ και ας αφοσιωθούμε στην περιττή συλλογή γνώσεων...ας καλλιεργήσουμε περιττά σημεία, που θα μας κάνουν καλούς παίχτες τηλεπαιχνιδιών, το κέντρο της προσοχής στους Ζεμπέτογλου.
Ας καλλιεργήσουμε τα ουσιαστικά άχρηστα κομμάτια του εαυτού σας, και ας αφήσουμε την καρδιά μας να μην νιώθει.
Πονάει λιγότερο έτσι φαίνεται.

(fe-mail.gr)