Παιδιά, σκυλιά, γατιά...!

Η κόρη μου, μου ζητούσε επίμονα να της αγοράσω άλογο. Μάταια προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι ένα άλογο δεν χωράει στο διαμέρισμά μας. Με κοιτούσε με ένα ύφος «δεν ξέρω τι μου λες μη με ζαλίζεις με λεπτομέρειες» και πρόσθετε: «το θέλω άσπρο»

Μια δυο φορές είδαμε κάτι γατάκια και κει το αίτημα της έγινε πολύ πιο έντονο ! «Mα έχουμε ήδη μια γάτα» της έλεγα. «Aυτή είναι δική σου» μου απαντούσε με παράπονο και δεν ήξερα τι να της πω.
Θα της περάσει, σκεφτόμουν, και προσπέρναγα. Ώσπου μοιραία βρέθηκε στην ζωή μας, Αυτό.

Με κοίταξε με τα μεγάλα γαλανά του μάτια. Στην πραγματικότητα ήταν θεόστραβο αφού βύζαινε ακόμα την μάνα του. Με κοίταξε η κόρη μου με τα μεγάλα πράσινά της μάτια. Αυτήν την φορά δεν υπήρξαν λόγια, μόνο μια κρυφή, βουβή λαχτάρα.
Και θυμήθηκα κάποιο άλλο κοριτσάκι που ήθελε μια συντροφιά τόσο πολύ που μάζευε τις κάμπιες από τα δέντρα, τα σαλιγκάρια, και ονειρευόταν τα βράδια ότι η χελώνα που είχε βρει, θα μεγάλωνε τόσο ώστε να μπορεί να την καβαλάει και να πηγαίνει βόλτα μαζί της.
Έτσι βρέθηκα με Αυτό, μέσα στο σπίτι. Δεν το έχω ονομάσει ακόμα, γιατί με εκνευρίζει.

Με εκνευρίζει που δαγκώνει τα πόδια μου, που γρατζουνάει τα έπιπλα και σκαρφαλώνει στις κουρτίνες. Και το βράδυ πρέπει να το κλείνω στο μπάνιο για να ηρεμήσουμε και να κοιμηθούμε.
Η γριά γάτα μου με κοιτάει με παράπονο και θυμό, σαν να μου λέει, «με έκλεισες σε ένα δωμάτιο σχεδόν ένα χρόνο μέχρι να γεννήσεις και να περιπατήσει το μικρό τέρας που ζει μαζί μας - χωρίς να με ρωτήσεις by the way - και τώρα μου κουβάλησες και ΑΥΤΟ !»

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα δεύτερο ζώο και όσο και να αγαπάω την γρια γάτα μου, οι τρίχες της στην μοκέτα, στα ρούχα και στα έπιπλα είναι πλέον ένα καθημερινό μαρτύριο μετά την 8η φορά που θα βάλω ηλεκτρική σκούπα.
Όσο για τις κάψες της, 4 φορές τον χρόνο, είναι εποχές που μετακομίζω όλο της το προικιό στο πιο απομακρυσμένο δωμάτιο από φόβο μην ξυπνήσει τους γείτονες. Είναι η εποχή που ο φαρμακοποιός μου με λατρεύει γιατι τον κάνω χρυσό με τις ωτασπίδες που αγοράζω με το κιλό.
Γράφω στον υπολογιστή αυτό το άρθρο, ενώ από το άλλο δωμάτιο ακούγονται γέλια. Σταματάω για λίγο και απολαμβάνω το γαργαριστό γέλιο ενός τετράχρονου παιδιού. Τις τελευταίες εβδομάδες το σπίτι μας αντηχεί από τα γέλια και την καλή διάθεση…

Στην ενήλικη ζωή μου είχα σκυλιά, γατιά και είχα πλέον δει από κοντά την ευθύνη που έχει ένα ζώο. Ειδικά ένα σκυλί. Είναι σαν να έχεις ένα μόνιμα τρίχρονο παιδί στα πόδια σου. Για 18 μήνες έχεις ένα μουρλαμένο ζώο με κρεμαστή γλώσσα που δαγκώνει και σαλιώνει ότι βρει.
Πρέπει να κρύβεις τα παπούτσια, τα καλώδια και να επενδύσεις χρόνο για να του μάθεις να μην τρώει από κάτω, να μην γαβγίζει όταν φεύγεις, να μην κατουράει στο διαμέρισμα, και να μην περνάει μόνο του τον δρόμο. Επίσης καλό θα ήταν να μην πέφτουν πάνω σε περαστικούς ειδικά αν είναι ένα μικρό τέρας τριάντα κιλών. ‘Οπως και χρήσιμο θα ήταν να μην “απαυτώνει” το πόδι των καλεσμένων σου, που ανυποψίαστοι μασουλάνε ένα από τα χειροποίητα τυροπιτάκια σου.

Οι περισσότεροι αγοράζουν ένα σκυλί για τα παιδιά τους και δεν ασχολούνται καθόλου με την εκπαίδευση του. Το αποτέλεσμα είναι 6 μήνες αργότερα, όταν το σκυλί δεν είναι πλέον μικρό και όμορφο, και τα παιδιά ασχολούνται με κάτι άλλο, να το πετάξουν στο δρόμο, ειδικά αν είναι και περίοδος διακοπών. Έχετε δει σκύλο τα πρώτα 5 λεπτά που έχει εγκαταλειφθεί; τρέχει και κοιτάει γύρω, δεξιά και αριστερά με αγωνία να δει τους ανθρώπους που αγαπάει. Το βλέμμα του έχει αγωνία.
Είχα δει ένα πριν χρόνια και δεν ξέχασα ποτέ αυτήν την εικόνα. Η απόκτηση ενός ζώου είναι συναισθηματική δέσμευση και δεν την ήθελα. Δεν μπορούσα να αναλάβω άλλη μια ευθύνη. Σκέφτηκα ότι ένα γατάκι δεν χρειάζεται καθημερινή βόλτα για την ψυχική του και σωματική του υγεία. Δεν χρειάζεται να το πάρω μαζί μας στις διακοπές αφού θα έρχεται κάποιος έτσι κι αλλιώς να ταΐσει την άλλη και να ποτίσει τα φυτά…

Το γέλιο που ακούω κάθε απόγευμα από το δωμάτιό της, η ανυπομονησία της να γυρίσει σπίτι να παίξουν μαζί, η έννοιά της να έχει το γατάκι της νερό και τροφή και οι πολλές ώρες με την τηλεόραση –πλέον- κλειστή, με πείθουν ότι έκανα την σωστή κίνηση.
Έρευνα μιας ψυχολόγου (*) σε 600 παιδιά, (διασταυρωμένη με μια γερμανική έρευνα, λίγο καιρό μετά) έδειξε ότι το συναισθηματικό δέσιμο με ένα κατοικίδιο βοηθάει στην ομαλή ανάπτυξη της συναισθηματικής λειτουργίας , την αυτό εκτίμηση και είναι ευεργετικό σε περιπτώσεις διαζυγίου ή σοβαρής ασθένειας.
Μάλιστα, τόνιζε ότι σε περιπτώσεις διαζυγίου να μην υπάρξει αποκοπή του παιδιού με το κατοικίδιο.

Κοιτάω το άσπρο θηριάκι να κρύβεται πίσω από ένα μαξιλάρι, έτοιμο να ορμήξει πάνω στο στρουμπουλό χεράκι που κουνιέται κοροϊδευτικά.
Αναρωτιέμαι αν θα το γρατσουνίσει. Κρατάω την αναπνοή μου, κουνάει τον πισινό του, ορμάει. Η μικρή μου ξεκαρδίζεται στο γέλιο. Είναι ευτυχισμένη. Γυρνάει προς το μέρος μου ενθουσιασμένη, λυμένη στο γέλιο.

«Mαμά είδες ;» Τα μάτια της λάμπουν. Το χαμόγελό της πιάνει όλο της το πρόσωπο σχεδόν.
Ναι μωρό μου, βλέπω. Με τα μάτια της καρδιάς. Σ’ ευχαριστώ που επέμενες, σ’ ευχαριστώ που μου δείχνεις τον τρόπο και τον δρόμο να καλύπτω τις ανάγκες σου.

Αν αποφασίσετε να αγορασετε σκύλο, πήγαινετε στην ενότητα Pets, για μην κάνετε την κίνηση σας απροετοίμαστοι.