Βοήθεια! Είμαι έγκυος!

Όταν έμεινα έγκυος ανακάλυψα με δυσαρέσκεια ότι πολλά πράγματα δεν ίσχυαν όπως παλιά. Τα όρια ας πούμε. Δεν υπήρχαν πια. Ερχόταν ο κάθε άγνωστος και μου έπιανε την κοιλιά.

Που πας, κύριος, με το κουλό σου απλωμένο;

Ναι, οκ, προεξέχει, αλλά αυτό δεν είναι πρόσκληση, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

Μετα από λίγο συνειδητοποίησα ότι όλοι, μα όλοι, μου έλεγαν τι να κάνω.

Από τον χασάπη ως την καθαρίστρια της πολυκατοικίας μου, όλοι ήταν εξπέρ.

Μου φαινόταν ανάρμοστη αυτή η προθυμία καθοδήγησης, σχεδόν τόσο όσο θα μου φαινόταν ανάρμοστή κάθε εισβολή σε μια προσωπική κατάσταση.

Μου φαινόταν περίεργο που με θεωρούσαν αυτομάτως χαμένη, και μου φαινόταν πιεστική όλη αυτή η προθυμία, εφόσον δεν ζήτησα καμία βοήθεια ή συμβουλή. Καλώς ή κακώς είχα φροντίσει να ξεκοκαλίσω βιβλιοθήκες ολόκληρες, στην απεγνωσμένη μου προσπάθεια να μάθω πώς θα είναι ο πόνος, να γνωρίσω την «απειλή» και να προετοιμαστώ κατάλληλα. Οι φόβοι μου δεν ήταν απ’ αυτούς που μπορούσε κάποιος άλλος να τους καταλαγιάσει…και ο καταιγισμός πληροφοριών συνεχιζόταν.

Θήλασε, μην θηλάσεις. Αν θηλάσεις θήλασε έξι μήνες, ένα χρόνο, μέχρι να βγάλει το δημοτικό. Βάλ’το σε πρόγραμμα, μην το βάλεις.

Χάσε γρήγορα τα κιλά, μην τα χάσεις.

Το παιδί να κοιμάται ανάσκελα, όχι, μπρούμυτα, όχι, στο πλάι…

Εκνευριζόμουν.

‘Ενιωθα ότι όλοι ήθελαν κομμάτι μου, ακόμα και το παιδί που κυοφορούσα.

Να θηλάσω όταν θα έχει δόντια;

Είμαστε σοβαροί; Μήπως να κόψω και τις φλέβες μου;

Κι εσύ, γιατί με ακουμπάς; Με ξέρεις;

‘Οσο για σένα, κα πεθερά, όχι, δεν θα βγάλουμε το παιδί Κλεόβουλο για να τιμήσουμε τον παππού σου.

Εγώ το κουβαλάω μέσα μου, εγώ νιώθω λες και μου έχουν δέσει μια βαλίτσα με πέτρες στην μέση, εγώ δεν μπορώ να πάω τουαλέτα, (ή πάω συνέχεια), εγώ δεν μπορώ να κουνηθώ από το βάρος, εγώ θα το ονομάσω όπως μου αρέσει και να πάτε όλοι να πνιγείτε. Κι εσύ, εσύ που θα γίνεις περήφανος πατέρας τι χασκογελάς; Γιατί πρέπει απ’ τους δυο μας εγώ να το υποστώ όλο αυτό; Η φύση με ρώτησε αν θέλω;

Μαμά μου θα πονέσω, δεν θέλω να γεννήσωωωω.

Χαμογελάτε;

Σας φαίνεται γνώριμο;

Εγώ πάντως, γελάω όταν τα θυμάμαι.

Τελικά, όχι μόνο γέννησα, αλλά γέννησα και χωρίς φάρμακα και παυσίπονα, στο σπίτι.

Ήταν μια φυσιολογικότατη εμπειρία, όπως φυσιολογικά ήταν και τα νεύρα προς κάθε κατεύθυνση. ‘Άλλαζε η ζωή μου, οι ορμόνες μου ήταν διάχυτες στην πίστα να χορεύουν ντίσκο και ενώ ήμουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος γιατί κυοφορούσα, μάθαινα να «σβήνω» σίγα σιγά και να παραχωρώ το ενδιαφέρον στο παιδί που θα ερχόταν. ‘Έμαθα να στρέφω προς εκείνο την προσοχή μου και εκπαιδευόμουν στο να γίνομαι μητέρα. Ο θηλασμός μετά, με βοήθησε πολύ να ακούω, να αφουγκράζομαι, να τα αφήνω όλα για να το ταΐσω, και μου έμαθε αυτό που σε μένα, δεν ήταν έμφυτο. (Και πληροφοριακά, τελικά το θήλασα ακόμα και όταν είχε δόντια και δεν με ενοχλούσε καθόλου, ίσα ίσα το χαιρόμουν.)

Δεν γεννιόμαστε όλες με την επιθυμία να κάνουμε μωρά, αλλά μόλις κάνουμε ένα ή δέκα, θυμόμαστε την εποχή με νοσταλγία. Γιατι μπορεί μεν να ήταν ο «θάνατος» του άλλου μας εαυτού, ήταν όμως κα η αναγέννηση του καινούργιου.

Και τώρα πιάνω εγώ τις κοιλιές των εγκύων. Ντροπή μου.

Αλλά είναι τόση η χαρά όταν βλέπεις μια γυναίκα να ετοιμάζεται να ζήσει αυτήν την εμπειρία που θες να συμμετάσχεις, να «χαιρετήσεις» κι εσύ το παιδί που θα έρθει και να του στείλεις αγάπη.

Θυμάμαι όμως πόσο με εκνεύριζε όταν φιλούσαν τα χέρια του παιδιού (γιατί τα έβαζε μετά στο στόμα του) και δεν το κάνω.

Κάποια πράγματα μου έμειναν.

‘Ισως, καμία φορά, αν με πιάσει η καρδιά μου, τους λέω να μην βάζουν τα πολύ μικρά μωρά τους σε μάρσιπο γιατί ακόμα δεν μπορεί η ουρά τους να στηρίξει το βάρος τους.

Κάνω την υπέρβαση και ας με κοιτάνε με αυτό το βλέμμα που ξέρω καλά.

Δεν μπορώ να αντισταθώ. Κι ας τις καταλαβαίνω.

Η εγκυμοσύνη είναι κάτι μαγικό, κάτι που δυστυχώς οι άντρες δεν θα βιώσουν και δεν περιγράφεται με λέξεις. Σαν να είμαστε το ίδιο είδος, μέχρι την ημέρα που κυοφορούμε.

Εκεί, πλέον διαφοροποιούμαστε ριζικά.

Τουλάχιστον εγώ, έτσι το βίωσα.

Είναι κάτι που μας δένει, που μας αλλάζει, που μας γκρεμίζει και μας ξαναχτίζει από την αρχή. Στραβά ή ίσια, δεν έχει και τόσο σημασία. Δεν είμαστε ποτέ πια οι ίδιες.

Προσωπικά, αποκόμισα 5-6 αλήθειες.

Ότι δεν υπάρχει ας πούμε λόγος να φοβόμαστε τον τοκετό.

Ειδικά αν δεν το έχουμε βιώσει, ο φόβος μας είναι, παράλογος.

Φοβόμαστε το άγνωστο και το τι λένε οι άλλες. (Μόνο που κάθε τοκετός διαφέρει.)

Φοβόμαστε το τι λένε οι γιατροί.

Είναι άντρες όμως ή γυναίκες;

Είναι επαγγελματίες χειρούργοι ή μαίες;

Έχει διαφορά ανάλογα από το πού προέρχονται οι πληροφορίες μας.

Αν λοιπόν φοβάστε, θυμηθείτε, δεν υπάρχει λόγος, το σώμα σας φτιάχτηκε γι’ αυτό.

Μην αφήνετε έναν γιατρό να σας τρομοκρατήσει όπως δεν θα αφήνατε έναν χειρούργο στο κάθισμα του συνοδηγού να σας λέει τι θα πάθετε αν…

Ναι στην πληροφόρηση, όχι στην τρομολαγνεία.

Ναι στις αποφάσεις, με πολύτιμη βοήθεια τις συμβουλές των ειδικών, όχι στην απόλυτη παράδοση του εαυτού μας σε κάποιον άλλον, όποιος και να είναι αυτός. Ο σωστός μαιευτήρας κατά την γνώμη μου, είναι αυτός που πρώτα απ’ όλα, σέβεται την ζωή, βοηθά και συμβουλεύει, δεν απαιτεί υποταγή.

Ναι στην επιλογή συμμάχων στο ταξίδι που θα κάνετε, όχι στην πλήρη απώλεια ελέγχου.

Αναλάβετε την ευθύνη του παιδιού που έρχεται, από τώρα. Με πρώτη σας ευθύνη, ποιον θα έχετε στο πλευρό σας να παλέψει για σας όταν θα έρθει η ώρα, και που θα πράξει σύμφωνα με το δικό σας συμφέρον και του παιδιού, όχι με βάση το χρονοδιάγραμμά του και την τσέπη του.

Διαβάστε ό,τι υπάρχει, αποδεχτείτε τις αλλαγές, τα νεύρα, τον φόβο, τον ενθουσιασμό.

Γνωριστείτε με την μαία σας. Καλά.

Αυτή θα σας προστατέψει από τους κανονισμούς των μαιευτηρίων που φτιάχτηκαν για την διευκόλυνση του ιατρικού προσωπικού και δεν είναι καθόλου mother- baby friendly.

Ψάξτε για τον κατάλληλο γιατρό. Κάντε κρίσιμες ερωτήσεις.

Ποιο το ποσοστό των καισαρικών του; Προσπαθεί να τις αποφύγει;

Προσέξτε κάποια κρίσιμα σημεία, όπως το πόσο συχνά θέλει να κάνετε υπέρηχο (όσο λιγότερα τόσο καλύτερα).

Πόσο αφήνει την έγκυο να το «παλέψει» πριν αποφασίσει να την πάει για καισαρική.

(ειδικά για πρώτο τοκετό, θέλει ώρα)

Η γνώμη μου είναι καλύτερα να μην σας βάλουν ορό (σε πολλά νοσοκομεία προσθέτουν ορμόνη που επισπεύδει τον τοκετό και μπορεί να δημιουργήσει επιπλοκές αν το μωρό αφοδεύσει μηκώνιο), αλλά να σας βάλουν μια πεταλούδα (αν πρέπει ντε και καλά να υπάρχει φλέβα έτοιμη).

Ενημερωθείτε με την κλινική ποια είναι η τακτική τους στο θέμα θηλασμού, αν θα το φέρνουν κάθε δύο ώρες (ακόμα και την νύχτα).

Αν μπορείτε να πάρετε εξιτήριο αμέσως.

Αν κατά τη διάρκεια του τοκετού θα σας καθηλώσουν σε υπέρηχο ή θα σας επιτρέψουν να περπατάτε, κάτι που θα σας ανακουφίσει, βοηθήσει.

Ψάξτε αν μπορείτε κλινική με πισίνα, μειώνει αφάνταστα τους πόνους.

Ενημερωθείτε, υπάρχουν πια και κέντρα τοκετού, όπως αυτό πάνω από την κλινική Νίκη, τα οποία δημιουργούν χαλαρωτικό περιβάλλον, χωρίς βιασύνες, χωρίς μηχανήματα (τα οποία βρίσκονται στον κάτω όροφο σε περίπτωση ανάγκης).

Ψάξτε για το τι απαγορεύει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (πχ να «σπρώχνουν» διαφημιστικά υποκατάστατα γάλακτος στις νέες μητέρες που μπαίνουν στον πειρασμό να «παίξουν» με τα μπιμπερό) και δείτε πόσες κλινικές τα τηρούν.

Αναλάβετε σιγά σιγά τον νέο ρόλο σας ως προστάτης και διευκολύνετε την αρμονική διέλευση του παιδιού στο κόσμο. Φροντίστε να υπάρχει αρμονία και η απαραίτητη ηρεμία, διαλέγοντας ανθρώπους που θα σας την παρέχουν και θα σας προστατέψουν από περιττές παρεμβάσεις.

Όταν η έγκυος είναι ήρεμη κατά τον τοκετό, γίνεται έκρηξη ορμονών που εξασφαλίζουν την ομαλή κατάληξη.

Αυτό να θυμάστε πριν την μέρα αυτή και προετοιμάστε κατάλληλα το έδαφος.

Τα μωρά δεν χρειάζεται να κλαίνε, υποστηρίζει ο Leboyer, είναι κλάμα απελπισίας και τρόμου. Και μπόρεσα να το διαπιστώσω. Το παιδί αν γεννηθεί «χωρίς βία», βγάζει μόνο μια κραυγή. Δεν κλαίει σπαρακτικά, δεν προσπαθεί να πιάσει με τα χεράκια του κάτι να το σώσει, δεν αποκοιμιέται αποκαμωμένο, πεπεισμένο κάπου βαθιά στην ψυχή του ότι η ζωή είναι σκληρή, όπως η επιφάνεια που το ακούμπησαν, όπως η πετσέτα που το έγδαρε και το σωληνάκι που του έβαλαν βίαια στην μύτη. Δε καταγράφονται αυτές οι πρώτες εμπειρίες ως τραυματικές αναμνήσεις στα κύτταρά του.

Το παιδί που γεννιέται υπό φυσιολογικές συνθήκες, με ανθρώπους ήρεμους, που το σέβονται, βρίσκει αμέσως τον χτύπο της καρδιάς που το συντρόφευε 9 μήνες, και δεν τον αποχωρίζεται ούτε για ένα λεπτό μετά τον τοκετό. Μπορεί να μην κολυμπάει πια στην ζέστη και στο μισοσκόταδο, και να νιώθει την βαρύτητα του σώματος του, να το τυφλώνει το λαμπρό φως και να τον τρομάζουν οι δυνατοί θόρυβοι, μπορεί να έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα που ήξερε, αλλά ο χτύπος είναι εκεί να του θυμίζει ότι κάτι δεν άλλαξε. Ότι οι αλλαγές που βιώνει, είναι κατά κάποιο τρόπο, φυσιολογικές, αφού ο Χτύπος, είναι εδώ. Και αυτό κάνει την διαφορά. Τελικά, ίσως η αλλαγή είναι κάτι καλό, περιπέτεια. Και το παιδί μεγαλώνει πιο «ανοιχτό»στις νέες εμπειρίες, αφού νιώθει το απαλό χάδι, την γλυκιά ανάσα της μαμάς του δίπλα του και νιώθει ασφάλεια.

Μην αγχωθείτε με την πληθώρα συμβουλών, πληροφοριών.

Απομονωθείτε, μιλήστε του παιδιού. Ζητείστε του την βοήθεια του και εγγυηθείτε του ότι θα κάνετε ότι μπορείτε. Εγώ μόλις το έκανα ( με πολύ καχυποψία, είναι αλήθεια) ηρέμησα και πήρα τις αποφάσεις μου. Το ένστικτο μας εκείνες τις μέρες είναι πολύ ανεπτυγμένο.

Λένε ότι ψυχή του παιδιού μας μέχρι και τον 3^ο μήνα, μπαινοβγαίνει στο σώμα μας, μέχρι να συνηθίσει την σάρκινη φυλακή του, την βαρύτητα και να αρχίσει να ξεχνάει από πού ερχόταν.

Όμως είναι πάντα μαζί μας, «δεμένο» με το σώμα μας, και προσπαθεί να μας μεταδώσει σε όνειρο τι όνομα θέλει, πώς θέλει να γεννηθεί, προσπαθεί να μας γνωρίσει καλύτερα.

Λένε.

Και μου αρέσει.